John Galliano in zijn eigen woorden: De ontwerper denkt terug aan een buitengewoon decennium bij Maison Margiela
Huis Margiela, SS21
Dit werd geïnspireerd door de tango en een van de reizen die ik destijds maakte naar Argentinië. Ik wilde de echte tango ervaren. Overal waar ze me heen brachten was het souvenirtango. Uiteindelijk herinner ik me dat ik met drie of vier leden van mijn team naar een vervallen huis ging met schetsboeken en camera’s – heel naïef. Dat werd ons allemaal ontnomen. We gingen de trap op – met elke stap brokkelde een nieuwe trede af, en toen we boven kwamen, was het dak ingestort en stroomde de maan er doorheen en renden al deze wilde katten rond. En zie, daar was een heer van ongeveer 90 jaar oud met zilvergrijs haar en wat zijn hiphopkleindochter moet zijn geweest. We mochten eindelijk getuige zijn van de echte tango, en tot op de dag van vandaag denk ik dat we heel gezegend waren dat we geen foto’s hadden gemaakt, omdat dat visuele – die herinnering – soms zelfs nog rijker is.
Ivy Getty trouwt
Dit was een heel groots moment: Ivy Getty en haar bruidsmeisjes. De jurk bestaat uit allemaal kapotte spiegels die een beetje als glas-in-lood weer in elkaar zijn gezet. We werkten zelfs samen met iemand die wel op die manier werkte, die glas-in-loodfragmenten aan elkaar zette. Het was een behoorlijk lang proces, maar toen Ivy binnenkwam, stond ze in lichterlaaie, omdat al het licht net van haar werd gebroken. En we hebben een kleine kroon voor haar gemaakt, en nogmaals, het leek op gebroken Coca-Cola-flessen, maar ze waren allemaal 3D-geprint; ze zagen eruit als gezandstraalde stenen van een strand. Het zag er eigenlijk heel agressief en scherp uit, maar dat was het niet. Het was een fantastisch moment, zo leuk.
Ambachtelijk, AW21: Anonimiteit van een voering
Voeringen zijn altijd verborgen, maar er gebeuren mooie dingen. Het maakt allemaal deel uit van de zaak die ons tot deconstructie drijft. Ik denk dat een van de redenen waarom zowel Martin als ikzelf en iedereen in de jaren ’80 aan het deconstrueren was, was om te leren construeren, hoe je kleding moest maken, want dat was onze drijvende kracht. Ik denk dat ik daar waarschijnlijk de schoonheid zou hebben ontdekt. Dus je wilt natuurlijk dat iedereen dat weet en ziet. Dat maakte deel uit van die hele deconstructiebeweging, weet je, dingen ontdekken die we zo hoog waardeerden – de kleine hoofdgerechten, het werk, de steken, de kleermakerssporen en ook leren hoe we dat allemaal konden maken.
Ambachtelijk, AW22
Dit gebeurde net toen we uit de pandemie kwamen. Er was een gevoel dat mensen weer fysieker wilden zijn, maar ik wilde niet alles laten vallen wat ik had geleerd via film, digitaal en live mixen. Dit was de eerste poging om een liveshow te doen, maar inclusief filmwerk en theater, wat waanzinnig ambitieus was. De modellen hadden een script, met woorden om te lipsynchroniseren; ze hadden in- en uitgangen, muzikale aanwijzingen om aan te denken. En vaak speelden ze alleen voor een camera in zeer intieme en uitdagende scènes. Vervolgens werd het gemengd en tegelijkertijd hierboven getoond. Het was zo’n leuke manier van werken, en heel Margiela vond ik – die hele backstaginess.
Huis Margiela, AW23
Elke keer is het Graaf en Hen. Voor mij belichamen zij de heer en mevrouw Margiela. Hun karakters zijn altijd in een of andere vorm in de collectie aanwezig. Er is zelfs een liefdeskind, maar we moeten nog ontdekken wie het liefdeskind is.
Ambachtelijk, SS24: Ambachtsanalogie
Het bloed dat door onze aderen stroomt, het DNA, het is waar, het verschijnt allemaal hier. In mijn leven heb ik nog nooit een show gezien die zo gedocumenteerd is. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, eigenlijk. Ik denk dat ze zeiden dat het viraal ging, omdat ze die dingen vandaag de dag wel kunnen meten, nietwaar? Na de derde of vierde dag werd er nog steeds over gesproken. Maar na weken en maanden waren ze nog steeds aan het praten. Het werk dat Pat (McGrath) had gedaan, en hoe het al die kinderen had aangezet om zelf de make-up te doen. Het inspireerde hen om trenchcoats achterstevoren aan te trekken en trots te zijn, en ook zij konden hun uiterlijk doen en lopen als Leon. Het was echt iets heel, heel ontroerend. Daarom doen we het. Daarom doen we het.
Zendaya op het ‘Sleeping Beauties: Reawakening Fashion’ Met Gala 2024
Gelijktijdig met de collectie hebben we aan Kim’s jurk gewerkt. Het is geen kant, ook al lijkt het op kant; het is bewerkt metaal. Elk stuk is in zilver gedoopt en het is allemaal gemonteerd zoals een cabochon, zoals hoge sieraden. Kim is een echte trooper, ze blijft uren staan terwijl er eentje aan het werk is. Een echte perfectionist. Ik bedoel, ik dacht dat ik geobsedeerd was. Ze tilt het naar een ander niveau en ze heeft zoveel respect voor het betrokken partnerschap. En Zendaya, nadat ik haar een op maat gemaakte Margiela had gepast, gleed de balzaal binnen waar we aan het werk waren in een couturejurk van Givenchy (naar Galliano’s eigen ontwerp, circa 1996) en mijn mond viel open. Het eerste wat ik zei was: ‘Waar heb je dat vandaan?’ Zij was de eigenaar, het was van haar. Ze wilde de Met in JG zowel openen als sluiten voor respectievelijk Margiela en het huis van Givenchy. Dat soort blies me weg. Toen ze op die rode loper stapte – de vormen, de gevoeligheid, alsof meneer Penn in de kamer was. Dat was voor mij een moment langer.
