Jojo Orme verliet het huis op veertienjarige leeftijd, reinigt nu oude Spitfires en brengt haar debuutalbum uit
Bang voor oorlog in deze onstabiele tijden? Josephine ‘Jojo’ Orme (26) Not. De wereld is Eenmaal onstabiel, zegt de Londense muzikant, die graag in boeken en films duikt over de grote oorlogen uit het verleden. Alle jaren, elke eeuwen ging het zo. We zijn nu maar een beetje verwacht, zegt Orme, die een chique zwarte hoed en zwarte sjaal draagt bij het inzoomen, maar vaak op het podium plaatsvindt in vintage militaire uniformen met haar bandhartwormen. “Sommige mensen vinden het vreemd, een vrouw die zo druk is met de militaire geschiedenis. Er zijn altijd vraagtekens.”
Met hartwormen – een solo -project, live aangevuld met sessiemuzikanten – maakte ze indruk tijdens Eurosonic in 2023 en een jaar later in het konijnenhol, allemaal met slechts één EP in haar zak. Haar schurende en anticiperende post-punk op industriële primer en met gotisch beslag is soms erg gebabbel en ongemakkelijk, maar ook ongelooflijk pakkend. Deze week wordt haar debuutalbum uitgebracht, Gloefton voor strafGemaakt met producer Dan Carey (been, fontaines DC, Black Midi): sterke nummers zoals de puntige, ritmische ‘oorlogsvliegtuig’, de paniek ‘jacked’ en het mooie, gesponnen ‘smokkelaarsavontuur’. Het zou niet uit de negentig rotscompilatie vallen, ergens tussen de genezing, gat, interpol en PJ Harvey.
Orme werkt als vrijwilliger in een museum van de Royal Air Force. Planjes schoonmaken, onderdelen repareren en veel leren over de geschiedenis van die dozen. Vooral de legendarische Spitfire heeft een speciale plaats in haar hart. Een bouwmodel was zelfs met de speciale editie van haar EP: een pitch -black -vliegtuig met haar logo, een acht -puntige witte ster, op de vleugels. Orme lacht er een beetje om, zittend op een volledige zolderkamer met stapels boeken, kledingstukken en gitaren. Ze toont regelmatig een gulle glimlach en schittert haar ogen, maar dieper in die ogen is het soms behoorlijk donker.
Ben je gefascineerd door oorlog zelf, of zijn het de machines?
“De machines, vooral de oude machines, ik vind dat interessant. Ik hou van hun schoonheid, het vakmanschap en het hele denkproces dat erachter zit. Ik leer graag de verhalen kennen, ook om mijn muziek verder te brengen. Oorlog is Meer iets dat je moet houden om jezelf eraan te herinneren: het is altijd weer mogelijk.
Hoe is dat terug in je muziek?
“Zeker in de teksten, maar ik zing niet alleen over Spitfires. Eén nummer [‘Warplane’] Nou, maar mijn muziek en teksten kunnen alles terugkomen op alles. Iets dat ik heb gezien of gelezen. Het zijn ook dingen die ik in mijn verleden heb meegemaakt. Ik zal dat combineren met dingen die andere mensen hebben meegemaakt, omdat ik het vreemd vind om gewoon over mezelf te schrijven. Het gaat best ver om gewoon altijd over jezelf te willen zingen, toch? Ik ben altijd vrij open over mijn interesses en dat wordt daar altijd om gevraagd. Ik denk dat ik gewoon niet zo interessant ben. “(Ze lacht)
Dat is niet het geval, ik wilde met je praten vanwege de muziek.
“Natuurlijk is het ook omdat ik zelf de hele tijd praat over die interesses en mijn verleden. Ik ben nauwelijks druk met het hier en nu, best raar eigenlijk.”
Waarom is dat?
‘Nou. Feed voor therapie. Ik heb graag een doel, maar ik vind het leuk om mezelf te verdrinken in verhalen die me ervan weerhouden mezelf goed te begrijpen. En als ik helemaal stil ben en ik lees of kijk of luister niets, dan vind ik al mijn Gedachten te veel.
Kijkt dat gevoel ook door in je muziek?
“Het gaat vaak om eenzaamheid. Ik bedoel, ik ben geen eenzaam persoon, ik heb liefdevol mensen om me heen. Maar we moeten nog steeds op onze eigen manier door het leven gaan. Frustratie is ook in de muziek. En veel van pijn.
Orme, met wortels in Afghanistan en Pakistan aan de vader van de vader, en Denemarken en China aan de moederszijde, had geen gemakkelijke jeugd. Een zeer slechte relatie met haar moeder zorgde ervoor dat ze op veertienjarige leeftijd het huis verliet. Haar moeder heeft Orme al opgezadeld als een vijfjarig kind met haar eigen trauma’s, zoals een verloren tweelingzus via een auto-ongeluk, waarvan Orme opnieuw zeer felle dromen kreeg. Toen ze het huis uit was, woonde ze aan de oevers van vrienden, in hostels en af en toe ergens door pleegzorg. Vanaf de leeftijd van zestien verdiende ze haar geld door muziek op straat te maken. Orme slaagde erin om een productie- en implementatiecursus te voltooien, maar verloor zichzelf in drugs. Ze heeft nu de controle. “Het is bizar hoeveel pijn je aan anderen kunt overbrengen, zeker jonge kinderen. Ze zuigen alles. En ik kon niet echt al die pijn loslaten.”
Werkt het om van die pijn in uw kunst af te komen?
“HM, mijn relatie met schrijven is vreemd. Soms is het enorm inspirerend en kan ik iets willen maken hoe een vogel een melodie fluit, of iets dat ik in een film zag, of een gedicht. Maar soms wordt het een baan. Ik schrijf iets, ik wil het omdat ik iets voel en ik moet er vanaf komen. , omdat dat echt moet zijn! Die druk enorm … Ik moet dit verdomde album schrijven! Dus soms heb ik dat gewoon nodig. ”
Ik denk dat het mooiste nummer het langste is, ‘Smugglers Adventure’, ruime zes en een halve minuut. Waar gaat dat over?
“Het gaat uiteindelijk om het willen horen door iemand van wie je houdt, maar van wie je niet ziet en die niet weet wat er in je aan de hand is. Maar je houdt van de persoon, dus je doet er alles aan om die persoon gelukkig te maken. Het gaat ook over mijn moeder die een beroerte heeft gehad. Het is alsof ik een stukje van haar verloren. t bereikt haar helemaal op. “
Is dat de andere kant van de munt: een zware jeugd, maar nog steeds veel liefde?
‘Zeker! Ik ben een zeer liefhebbende persoon, ook al zing ik er niet over zoals sommige andere muzikanten. Liefde is vaak gebroken, verdraaid of verrot in mijn muziek, maar ook delicaat en langzaam en frustrerend. En toch wil ik iets dat ik wil om te begrijpen. “
