Klaus Mäkelä en zijn Orchester de Paris schilderen sprookjes en verhalen met brede pastel vegen

We hebben Klaus Mäkelä vrijwel ‘van ons’ uitgelegd, maar hij is nog niet officieel. Pas in 2027 wordt de nu 29-jarige dirigent officieel de chef-kok van ‘Ons’ ConcertGebouw Orchestra. Nu is hij nog steeds hoofd van twee andere orkesten: het Oslo Philharmonic Orchestra en het Orchester de Paris. Met deze laatste maakt hij nu een tournee met tien concerten door Europa. Op dinsdag stond hij met zijn nu ‘echte’ orkest in Amsterdam.

Het hele concert is een training in fantasie; Mäkelä heeft goed geprogrammeerd -Matching Programmatic Music, muziek die expliciet iets weergeeft. Eerst Mijn moeder L’Oye, vijf kinderachtige stukken Van Ravel; Fairy Tales, waaronder twee van Perraults Sprookjes van moeder de gans. Dan Stravinsky’s orkestversie van zijn ballet Petroesjka. En laatste Monsoorgski’s geliefde Schilderijen van een tentoonstelling.

Algemeen orkestgeluid: eerste violen prachtig dun, als een koude wind op een zonnige winterdag. Maar het concert klonk negen keer voordat Amsterdam (thuiswedstrijden getelde), en dat is een beetje te horen. Niet zozeer in spellende energie en plezier, ze worden gevoeld, maar in scherpte en zorg. Het geluid is bewolkt, het houtblazers geluid op individuele Outinkers na wat logboek, tweede violen duren even voordat ze overeenkomen met de eerste wedstrijden, en in het algemeen is het minder mogelijk om muziek zwaarheid en stevigheid te geven zonder scherpte te verliezen. Amsterdam krijgt scènes geschilderd in brede pastel – wat niet lelijk is, maar wat meer van je empathie vereist.

In Mijn moeder L’Oe Mäkelä houdt de scènes effectief klein, zodat het orkest zich geen zorgen maakt over de grote verhalen van hieronder. Zoals Petroeskja, de pop die verliefd wordt op een ballerin -pop in een carnavalweek, die op zijn beurt verliefd is op een pop van een heide, die op zijn beurt de Petroeskja doodt, die op zijn beurt als een geest verschijnt en naar het publiek lacht omdat het door een pop werd gesleept – allemaal gehoor.

Mäkelä en het Orchester de Paris hebben de Petroesjka Vorig jaar op CD (daarna het jaar ervoor met Stravinksy’s Vuurvogel in De kroning van de lente om te hebben gedaan). In 2023 speelden ze allemaal op het AIX-en-Provence Opera Festival, in een grote betonnen kolos met Great Orchestra Soustics. Zo uitgebreid als het toen klonkStravinsky was nu niet, hoewel er veel te genieten was op details: giftige snelle pauken, mooie ‘simplistische houtachtige’ houtblazers, spelen alsof ze aan snaren hingen. Maar soms is er echt een echt scherp gif in de snaren en dynamische diepte in het algemeen.

Almbum: Peepscosk door het Orchesther The Paris Olv Klaus Mewa

Kasteel in de verte

Grappig, je telt meestal de pauze niet als een concert. Maar alles gebeurt altijd: veranderingen, een eenzame orkestmuzikant die snel wat noten bestudeert. Dinsdag steelt de tuba -speler van het orkest de (niet) show, door alleen, door de grootte van zijn instrument per definitie volledig indrukwekkend, zijn kleuren in Moesorgski Schilderijen van een tentoonstelling Al in het vacuüm geborsteld. Een verwachting in de gang waarin alle schilderijen hangen, die Moesorgski uitlegde in de ‘Promenade’, een thema dat door de schilderijen klinkt. Een pauze wordt zelden opgefleurd.

Een orkest kan niet vallen voor de ‘schildertentoonstelling’. Het is (terecht) populair; Het ideale stuk voor degenen die in klassieke muziek willen beginnen, omdat het zo duidelijk is wat het wil zijn: de uitleg van een serie (gedeeltelijk bestaande) tekeningen van een vriend van componist Modest Moesorgski.

Saxofonist Géraud Etrillard maakt met name indruk op. De saxofoon is (helaas) maar zelden onderdeel van een orkest, maar ravel (die de populairste, hier klinkende, orkestratie van Moessorgski’s Eigenlijke pianomuziek maakthem in bije sschilderiJ: ‘Het wetele kasteel’ lie Saxofoonklank Nogylischer in de verte te Liggen, Maakt er Meeslepende Minuten Van, Die de Strijkers Vervolgens een Hele Tijd Inspireren om de mooiste opmoord om tot nu toe te spelen.

Mäkelä is nu ongeveer de helft van zijn chef -koks in het orkester de Paris; Hij begon in 2021 en blijft daarom tot 2027, waarna hij tegelijkertijd schepen postte in het ConcertgeBouw Orchestra en het Chicago Symphony Orchestra. De Parijse muzikanten lijken heel blij met hem te zijn: toen Mäkelä de trap opkwam en verdwenen in de laatste Applaus, gebruiken ze een slank applaus cadeau -dans, waarop de jonge dirigent de trap breed afdaalt voor een enthousiast Amsterdam -publiek.

Klaus Mäkelä Gedragt het ConcertgeBouw Orchestra 26, 27 en 28 maart opnieuw. Dan in muziek van Goebaidoelina en Schumann.

Om te delen





Mail de editors