Kruipen en sluipen door een bos van draden, dansers nemen controle over de machine

“Doink”, zegt danser Alex Blondeau, die een buisvormige gewicht trekt dat is verbonden met een draad met een groot rooster boven de studiovloer. Tientallen draden met gewichten vormen een bos waardoor de dansers dansen. Als een danser een gewicht omhoog of omlaag trekt, gaan een of meer gewichten elders in de tegenovergestelde richting.

De prachtige constructie is meer dan een prachtig decor. Het is een kinetische installatie en een indrukwekkend muziekinstrument – de Colossus produceert ook geluid. In het rooster op het plafond worden meter -lange pianostaarten uitgerekt waar de riemschijven heen en weer glijden zodra een danser aan een van de gewichten trekt. Van bovenaf klinkt een geluid dat doet denken aan een cellist die zijn instrument speelt, perfect synchroon met de beweging van de installatie.

Binnen deze ingenieuze constructie moeten de drie dansers, doorkruipen-door-door-door-door-door-through, hun weg vinden bij elke verandering. Het is een constante, opwindende interactie: de danseres ‘speelt’ de installatie en beïnvloedt de vorm en het volume van de ruimte. Omgekeerd hebben ruimte en geluid gevolgen voor de dansers.

Spinvis

Die ‘Doink’, zegt choreograaf Amos Ben-Tal (45) na de repetitie van zijn nieuwe uitvoering Het botalgoritmeis een voorlopige oplossing voor een nog ontbrekend deel van de installatie. In zijn werk gebruikt hij vaak architecturale en kinetische decors. In Interval (2021) Hij liet dansers bewegen in een kinetische installatie van lange, bewegende balken volgens normen. Ze zochten zorgvuldig hun weg in die dynamische ruimte, een ontwerp van Gosse de Kort, dat voor het ontwerp voor Het botalgoritme Close werkte samen met componist Salvador Wide.

Seconden (2019) vond plaats in vier kubusvormige tenten waarin de kijker bij een danser bleef één op één, die een intense tijdservaring veroorzaakte, ook omdat de ervaring op elk moment door een andere bezoeker kon worden beëindigd. Had een heel ander interdisciplinaire vorm Gehuil (2017), waarin Singer-Songwriter Spinnis niet alleen zong, maar ook als talkshow-gastheer de dansers die hebben geïnterviewd over de relatie met hun lichaam en beroep. Het experiment loopt als een rode draad door de uitvoeringen die Ben al meer dan tien jaar met off-projects doet in theaters, musea, galerijen, openbare ruimtes en online.

Tot 2006 was de Israëlische Ben een danser in het Nederlands Dans Theatre als danser. Daar maakte hij ook twintig jaar geleden zijn eerste choreografieën. Met offprojects is hij nu de eerste kunstenaar/bedrijf in residentie ooit met zijn oude werkgever.

“De cirkel is rond. Op een bepaald punt realiseerde ik me dat het nodig was dat mijn ontwikkeling NDT zou verlaten. Ik moest weg van die stijl, ook verlangen naar een ander creatieproces en ik wilde meer muziek maken. Bij de dans Productiehuis Korzo Ik was in staat om mijn eigen identiteit te ontwikkelen en weg te stappen van danser. Ik ben nu artistiek verder dan ooit van NDT.

Wrak

Nu repeteert hij in een van de prachtige nieuwe studio’s in Amare in Den Haag. Iedereen is super geconcentreerd. De componist woont zijn computerscherm bij, de ontwerper volgt de transformaties van de installatie. Af en toe geeft Ben-Tal instructies aan de dansers op een rustige toon: “Maak geen geluid maar een specifiek geluid.” “Probeer te coördineren met de rest, zodat het bijna harmonieus wordt.” “Zorg ervoor dat dezelfde persoon niet altijd een verandering gebruikt.”

Tussendoor raadplegen de dansers intensief, het is duidelijk dat dansers Alex Blondeau, Xanthe Van Opstal en Luca Cacitti veel ruimte krijgen voor improvisatie. Ze zijn expliciet gezamenlijk verantwoordelijk voor de ontwikkeling van choreografie. In een korte pauze kietelt Blondeau noten in een notitieboekje om het choreografische pad te onthouden dat ze volgt. “In het repetitieproces moet ik mezelf ook vertragen wat elk gewicht doet.” Geen kleine taak; Er zijn tientallen.

Tijdens deze repetitie wordt het laatste deel van de uitvoering besproken. In het begin, zegt Ben-Val, is de choreografie strakker en zonder improvisatie. Vervolgens regelt een computercode de installatie en, in overeenstemming daarmee, de dansers. Geleidelijk beheersen ze dat systeem en nemen ze de controle over de dansers.

Het idee voor Het botalgoritme is de vrucht van een nauwe samenwerking van Ben-AV met componist en ontwerper de Kort. Hij presenteerde eerder projecten met beide. “Tijdens onze gesprekken praten we over alles, kunst, sociale kwesties, enzovoort. Deze keer hebben we het thema technologie bedacht. Een beetje een heuponderwerp. Tegenwoordig zie je het vaak in uitvoeringen. We wilden niet alleen het Technologie maar ook uitzoomt: wat doet technologie eigenlijk, wat betekent kunstmatige intelligentie vanwege de hoge mate van complexiteit, het lijkt zich terug te trekken uit onze controle. Hoe kom je terug ‘Back to the Bone’, van het algoritme tot concrete materie: het lichaam, het staal, het analoge geluid? manier van denken?

Breken

“We beginnen bij de vloed of van de Pompompom? ”, Vraagt ​​Van Opstal, of een deel van de choreografie opnieuw moet worden geprobeerd. Langzaam beginnen de drie dansers weer te bewegen. Een snelle eikel op een van de slingers laat de bosgolf als een veld zwaaien – een betoverend visueel effect. Op verzoek van Ben -Tal draagt ​​een vervormde menselijke stem bij aan het geluidsveld.

Dan is de repetitie voorbij. “Oké, ik ben blij je voor te stellen,” Ben -complimenteert de dansers. “Verdiep nu de intensiteit en spanning van de bewegingen.”

Om te delen





Mail de editors