Door Marjanka Meeuwissen··Gewijzigd:
RTL
“Je bent je eigen limiet.” Marloes Olde Agterhuis (38) is gemaakt voor die tekst. Letterlijk, als een tatoeage aan haar linkerkant. Diabetes type 1 voorkomt niet dat ze sensationele uitdagingen aanneemt. Vorig jaar voltooide ze bijvoorbeeld een zesdag lopen van 250 kilometer door de Marokkaanse woestijn. “Ik wil leven, ontdekken en zien.”
“Lopen in de woestijn is niet te beschrijven. De natuur is zo mooi, dus … lang. Ik kan dat nauwelijks uitleggen.”
Zittend op een bank op de bovenste verdieping van haar eigen sportschool in Enschede, neemt Marloes haar telefoon en swipet door haar foto’s.
“Hier, kijk gewoon voor jezelf.” De blonde Overijsselse loopt op een heuvel. Om haar heen een geweldige, op de ogende zee van zand. Ze loopt naar de ondergaande zon onder een goudkleurige hemel. Een pláátje.
De marathon des sables in de Marokkaanse Sahara staat bekend als een van de moeilijkste wandelingen ter wereld. Dagtemperaturen van meer dan veertig graden, nauwelijks schaduw en met een rugzak van ongeveer tien, met je slaapzak, mat, kleding en al het voedsel dat je nodig hebt.
Achter honderden deelnemers, met drie kilometer per uur – een rustig wandelput – loopt een kameel. Wanneer je inhaalt, kun je niet langer doorgaan.
Voor niemand is de ultra -run een makkie, maar voor Marloes als diabetische patiënt is de uitdaging nog groter.
Oefening, voeding die anders is dan gebruikelijk, warmte- en vochtverlies hebben allemaal invloed op de bloedsuikerspiegel. Dus het moest extra goed worden gevolgd in de woestijn.
Kunstmatige alvleesklier
Ze deed dat met de hulp van een kunstmatige alvleesklier. Dat apparaat is nog niet op de markt, maar Marloes mocht het gedurende drie jaar testen tijdens een piloot.
De kunstmatige alvleesklier (AP) handhaafde automatisch zijn bloedsuikerspiegel. Via een infusie gaf het apparaat insuline met hoge bloedglucosewaarden en de hormoonglucagon op te laag. Dus ze hoefde zichzelf niet te spuiten.
“Zolang ik voor het apparaat zorgde, zorgde het apparaat ook goed voor me.” Tijdens de Woestijnloop duurde deze zorg elke dag een uur.
“Ik heb altijd alle vloeistoffen vervangen en druipen. Ik moest ook vaker de censoren vervangen. Omdat er overal zand was, mocht ik dat doen in een speciale verpleeging.”
Na aankomst in Marokko was Marloes geschokt om te ontdekken dat ze een klein maar onmisbaar deel van de AP thuis had achtergelaten, een ampul die dagelijks moest worden vervangen.
“Even zag ik het hele avontuur in rook gaan. Maar het was mogelijk om de ampul die er al is met een pincet zorgvuldig los te maken. Op die manier kon ik het desinfecteren en hergebruiken met alcohol.”
Ontdekt
Diabetes Type 1 is een chronische auto -immuunziekte met een grote impact op het dagelijks leven. Het eigen immuunsysteem vernietigt cellen die insuline produceren, in de alvleesklier. U kunt niet leven zonder insuline, dus het hormoon met injecties of een pomp moet worden toegediend.
Rond de leeftijd van twintig openbaarde haar ziekte aan Marloes. Ze werkte in een sportschool en voerde regelmatig gezondheidscontroles uit bij klanten, waaronder bloedglucosemeting.
“Ik had een aandoening waar ik niet om had gevraagd, maar waarmee ik de rest van mijn leven te maken had.”
“Op een dag, aan het einde van een dienst, kreeg ik plotseling een vreselijke dorst en ik moest veel plassen. Dat kon duiden op diabetes, wist ik. Ik besloot om mijn eigen suiker te onderbouwen.”
Het bleek helemaal verkeerd te zijn. “Met een gezonde spiegel verschijnt een nummer tussen 4 en 8,5 op de meter. Het was 33 bij mij.”
Gevaarlijke hoge bloedsuikerspiegel
Dat kan niet waar zijn, dacht ze. “Maar met een tweede meting verscheen alleen het woord in het scherm hoog. De waarde is dan zo hoog dat het apparaat het niet langer kan meten. “
Een veel te hoog bloedsuikerspiegel is erg gevaarlijk: “Je kunt zelfs in coma komen.”
Ze ging naar de dokter, die haar naar het ziekenhuis haastte. Ze was er vijf dagen. “Ik heb meteen geleerd om zelf insuline te spuiten.”
Eenmaal thuis begon een ontdekking: hoe reageer ik op voedsel, hormonen, om te stress? Wat is nog steeds mogelijk, wat is niet meer? “Ik had een aandoening waar ik niet om had gevraagd, maar waarmee ik de rest van mijn leven te maken had.”
Sterk lichaam, krachtige geest
Ze wilde weten wat er in haar lichaam en in haar hoofd gebeurde. Ze ging studeren met die motivatie. “Ik begon met een voedingscursus. Daarna heb ik de HBO -coachingcursus gevolgd. Het is net zo belangrijk om me zowel fysiek als mentaal goed te voelen.”
Op die manier kwam ze zelf vooruit en werkte ze tegelijkertijd aan haar carrière.
Marloes is nu een personal trainer en coach. In haar eigen sportschool helpt ze klanten – met of zonder handicap – om een sterker lichaam en een veerkrachtige geest te bouwen.
“Een ultra -run in de woestijn? Ben je gek of zoiets? Mensen vragen ja.”
Als ze zien hoe ze groeien en hun grenzen verleggen maakt haar gelukkig. “Je kunt altijd meer doen dan je denkt.
Ze realiseert zich heel goed dat triatlons, marathons, Mont Blanc, een ultra -run in de woestijn en wandelen door de wildernis – alle dingen die ze ooit heeft gedaan – niet haalbaar zijn voor vele anderen.
Weerstand
“Ik had ooit een klant die nauwelijks een kracht had vanwege een spierziekte. Super aardig als het erin slaagt om tien keer achter elkaar op te staan en opnieuw te zitten na harde training.”
Niet iedereen begrijpt waarom ze de uitersten zo leuk vindt, ondanks haar diabetes. “Een ultra -run in de woestijn? Ben je gek of zoiets? Mensen vragen ja.”
Ze begrijpt die vraag: “Uit angst, onzekerheid of onbekendheid is weerstand gemakkelijk op te richten.”
Bij Marloes lijkt het onbekende een enorme drang om te ontdekken.
“Toen ik een video zag van de marathon des sables, dacht ik: wat is dit? Hoe cool! Op zo’n moment wil ik weten wat het precies betekent en welke voorbereiding ik nodig heb om het zelf te kunnen doen.”
Probeer het eerst uit
Natuurlijk testte ze verschillende soorten sportvoeding en zorgde ze voor een goede staat. Maar ze deed veel meer.
In SportCentrum Papendal bezocht ze een zo -aangedreven klimaatruimte waarin je bij extreme temperaturen kunt trainen.
Toen iemand haar op vakantie naar Curaçao vroeg, rook ze onmiddellijk kansen. “Geweldig, dacht ik. Daar kan ik trainen en experimenteren met de hoeveelheid vocht die ik nodig heb in de hitte.”
“In de woestijn kun je de afwerking in de verte al zien, maar dan komt het niet dichterbij. Dat is verschrikkelijk.”
Op de dag dat ze thuiskwam, na een nachtvlucht van het Caribische eiland terug naar Nederland – zette ze zich bewust mentaal op de test.
Ze nam deel aan de Nederlandse Coast Ultra Run, een zware lopende wedstrijd van 50 kilometer, tussen Castricum en Den Helder. ‘S Nachts, met een jetlag.
Zuiver
“Stel je voor dat je urenlang in het donker rennen, door de duinen en over het strand. Je hoort de zee ritsel, maar ziet bijna niets. Alleen een kleine cirkel van licht voor je voeten, door een hoofdlicht dat je draagt.”
Puur, met een al moe lichaam. Hoewel ze nooit zo’n grote afstand liep: “Dat was een mentale strijd ja, slecht. Naar mijn mening is het oneindig geworden. Ik heb me altijd afgevraagd: wat ben ik aan het doen?”
Ze eindigde, zegt ze met een grijns. Kom tegen zichzelf en ga nog steeds verder, precies dat was ongeveer die nacht. “Ik moest die ongemakkelijke gevoelens ervaren, omdat ik ze ook in de woestijn zou tegenkomen.”
Die voorspelling kwam uit. “In de woestijn kun je de afwerking in de verte al zien, maar dan komt het niet dichterbij. Dat is verschrikkelijk. Samen met mijn buddy zwoer ik soms het hele alfabet tijdens de laatste kilometers.”
Tijdens het voorlaatste stadium, een reis van dertig kilometer met bijna 200 in zijn benen, kwam Marloes zichzelf hard tegen.
“Na tien kilometer was het plotseling mentaal afgewerkt. Ik voelde me echt niet meer een checkpoint, ik zat een tijdje met mijn ogen gesloten. Na wat rust en eten zag ik het weer rooskleuriger en ik kon doorgaan.”
Na de finish was de medaille voor Marloes niet de enige beloning. “Avonturen verrijken mijn leven, maken me sterker. En hoe veerkrachtiger je bent, hoe beter je blijft tijdens alle uitdagingen die je in het leven tegenkomt.”
Breek met kinderliefde
Over uitdagingen gesproken, in 2019 Marloes en de man met wie ze al vijftien jaar samen was. “Hij was mijn jeugdliefde. Van altijd tot alleen, ik moest mezelf echt weer uitvinden. Dat was een zwaar proces.”
Marloes kijkt liefdevol naar haar 9-jarige hond, een grote lobben die tegen haar op de bank kroop. “Hoewel ik me verdrietig voelde, moest ik naar buiten gaan met ZOEF. Doorgaan en wandelen hielp me veel.”
Hoe zou het anders kunnen zijn, een avontuur dat Marloes opnieuw in het zadel hielp. Een groep verlegen tournee door een week in de Noorse wildernis, om precies te zijn.
“Normaal gesproken zou mijn vriend onze tent ‘s avonds opzetten en ik zou kijken. Nu deed ik alles zelf. Dat werkte en dat voelde goed.”
Het leven met nauwelijks spullen bleek voor haar te genezen. “Eten, slapen en kijken naar de natuur om je heen, dat is genoeg om gelukkig te zijn, ik voelde me daar.”
Betaalt bij het verblijf
Ze voelde ook dat gezondheid echt het belangrijkste is en dat zelfs ze soms ergens een grens moet trekken.
“De sensor van het AP, de kunstmatige alvleesklier, brak tijdens het lopen. Dus mijn bloedglucose kon niet langer worden gemeten.”
‘S Avonds kwam een van de gidsen naar haar toe: “Hij zei: Morgen is het moeilijkste podium, we gaan verder de bergen op. Als er iets met je gebeurt, kan een traumapelikopter ons daar niet bereiken.”
Marloes besloot het podium over te slaan en die dag te gebruiken om haar apparatuur in orde te krijgen. De volgende dag bezocht ze de groep opnieuw.
“Ik was erg blij om er weer te zijn. Die dag regende het urenlang. ‘S Avonds brak de zon eindelijk door en iedereen begon spontaan toe te juichen. Dat was zo’n geweldig moment.”
Gewoon heel verdrietig
Een paar weken geleden waren Marloes en haar vriend – haar rennende buddy van de Desert Marathon, met wie ze weer liefde vond – op een feestje. “Ik voelde me plotseling misselijk, kreeg een droge mond en moest veel plassen.”
In de tussentijd heeft ze niet langer de kunstmatige pancreas, maar een insulinepomp met een infusie.
Een buis van het apparaat was kapot, dus het werkte niet meer goed. “Mijn bloedglucosewaarde was daarom veel te hoog. Ik ging meteen naar huis, ik heb echt insuline nodig.”
“Ik wil niet in angst zijn. Ik wil leven, ontdekken en zien.”
Even voelde ze zich erg sterk haar kwetsbaarheid, haar afhankelijkheid van insuline en apparatuur. “Als ik dat niet heb, zal ik niet in leven blijven. Dat idee maakte me erg verdrietig.”
Eén ding is zeker dat het gevoel van kwetsbaarheid niet zal voorkomen dat ze nieuwe avonturen aanneemt. “Ik wil niet in angst zijn. Ik wil leven, ontdekken en zien.”
Zondag interview
Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto’s van iemand die iets speciaals doet of heeft meegemaakt. Dat kan een belangrijk evenement zijn waarmee de persoon bewondert. De zondagse interviews hebben gemeen dat het verhaal een grote invloed heeft op het leven van de geïnterviewde.
Ben je of ken je iemand die geschikt zou zijn voor een zondagse interview? Laat het ons weten via dit e -mailadres: zondaginterview@rtl.nl
Peulvruchten hier De eerdere interviews op zondag.
