Marilyn Manson: Unmasked review – moet een tourbus echt de meerderjarigheid nodig hebben die aan de muur is vastgemaakt? | Televisie & radio

ROprollen, oprollen – er breken weer leuke tijden aan, vooral voor ons dames! Vorige week hadden we de eerste toevoeging van 2025 aan de uitpuilende dossiers met waargebeurde misdaadverhalen, met de documentairereeks over verkrachter en seriemoordenaar Todd Kohlhepp (De Amazon-recensiemoordenaar). Nu hebben we de eerste documentaire over een spraakmakende ster die door meerdere vrouwen wordt beweerd een gewelddadig seksueel roofdier te zijn, dat lange tijd door zijn roem, geld en macht in staat werd gesteld precies te doen wat hij wilde, voor zoveel jonge vrouwen als hij wilde, zonder angst voor angst. gevolg.

Marilyn Manson: Unmasked is een zorgvuldig samengesteld driedelig verslag van de carrière van de shockrockmuzikant en wat er naar verluidt achter de schermen gebeurde. Dit alles, zou ik moeten zeggen, wordt ontkend door Manson (echte naam Brian Warner) en op het scherm door zijn stilletjes angstaanjagende advocaat Howard King, wiens favoriete uitdrukking ‘volledig verzinsel’ lijkt te zijn.

Het volgt wat op deprimerende wijze het traditionele traject is geworden van het interviewen van de vrienden en medewerkers van de verdachte, verweven met getuigenissen van zijn vermeende slachtoffers, en het standpunt van de kijker laten evolueren. Voormalig bandlid Stephen Bier is emblematisch voor de strijd die we zien spelen in zoveel van wat we getuigen van de verdediging in dergelijke programma’s zouden kunnen noemen: hij wil niet onsympathiek overkomen, maar vindt het moeilijk om een ​​onderliggend ongeloof niet door te laten. Op een rocktour zijn, zo geeft hij toe, “is een test van je deugdzaamheid… En minderjarigen hebben andere hersenen, die zijn niet ontwikkeld, enzovoort, enzovoort. Maar dat is een juridisch probleem!” Bier heeft de ongelukkige neiging om zijn gedachten te onderbreken met gelach. Hij merkt ook op dat de tourmanager de meerderjarigheid in de bus opschreef “omdat deze in elke staat anders is”. Hij lijkt te denken dat dit het bewijs is van iets goeds. Maar god, ik durf te beweren dat het op iets heel anders duidt.

Mansons beroemdste aanklager is zijn ex-vriendin en nu film- en televisiester Evan Rachel Wood. Ze getuigde tijdens een hoorzitting in het Congres in 2018 over een wetsvoorstel ter preventie van huiselijk geweld over jarenlang gruwelijk misbruik door een partner, en noemde hem later Manson. Het moedigde andere vrouwen aan om met soortgelijke verhalen te komen, en de rechtszaken tegen de muzikant begonnen zich op te stapelen. Sommige heeft hij al geregeld, andere zijn nog gaande. Volgens zijn fans orkestreert Wood een leugencampagne tegen hem en probeert hij andere vrouwen over te halen mee te doen. Wood vraagt ​​zich af of dat waarschijnlijker is dan het idee dat “een slecht persoon al heel lang slechte dingen doet”.

Naast het uiteenzetten van de tijdlijnen en getuigenissen die de ruggengraat van dit soort documentaires moeten vormen, plaagt Marilyn Manson: Unmasked de vraag hoe bekwaam mensen hadden moeten zijn om onderscheid te maken tussen performatieve overtredingen die bedoeld waren om te shockeren (en voort te bouwen op de bekendheid waarop zijn carrière was gebaseerd). afhankelijk) en een man die vreselijke neigingen in het volle zicht verbergt. Er zijn overvloedige beelden van Manson op het podium die tegen zijn schreeuwende fans dingen zegt als: “Wie van jullie zesdeklassers wil dat ik je het gevoel geef dat je een verdomde achtsteklasser bent?” en “Stuur een paar van die kleine meisjes uit de achtste klas hierheen, zodat ik mijn hele arm erin kan steken”, en verwijzend naar hun “plakkerige kutjes”. Ik denk dat de meesten van ons tegen die tijd in hoge staat van paraatheid zouden zijn geweest. Maar misschien zou het afhangen van hoeveel geld hij voor ons verdiende. En hoezeer we dachten dat we iemand de schuld konden geven als hij betrokken raakte bij een zelfbenoemde satanminnaar. “Als je vegetariër bent, ga dan niet naar een hamburgerzaak”, adviseert een van zijn oud-collega’s.

Wat moeten we denken van de crew die zich blijkbaar niet realiseerde dat een nauwelijks bij bewustzijn zijnde Wood, zegt ze nu, werd verkracht door Manson terwijl ze de videoclip Heart-Shaped Glasses – een Lolita-referentie – filmden? Hun stilzwijgen en beweerde onwetendheid zijn volgens King het bewijs van weer een van die ‘complete verzinsels’ van een vrouw die vastbesloten is ‘Brian professioneel en emotioneel te vernietigen’. Nogmaals, het is mogelijk om er heel anders over te denken.

Wat moeten we denken van de media die op zijn hoogtepunt Mansons controversiële manieren en eindeloze citeerbaarheid kritiekloos aanbaden? Niet dat al zijn opmerkingen in druk zijn verschenen. De laatste aflevering bevat voorheen ongehoorde fragmenten van de geluidsbanden die een opmaat vormden voor een artikel in het tijdschrift Rolling Stone. Bijvoorbeeld: ‘Ik houd helemaal niet van verkrachting… Ik geef er de voorkeur aan een vrouw af te breken tot het punt waarop ze geen andere keus hebben dan zich aan mij te onderwerpen. Verkrachting is voor lafaards, voor luie mensen.” Het sluit perfect aan bij de getuigenissen op het scherm van zijn vermeende slachtoffers, waaronder en vooral Wood. Maar het was waarschijnlijk alleen zijn persoonlijkheid die sprak. Gewoon een optreden. Want wie kan geloven dat er mannen zijn die echt zo zijn?