Meebrullen met hits met een biertje in de hand: ook dat is Pinkpop

Het Limburgse popfestival Pinkpop eet hits. De intens meegezongen responsrocker ‘Amsterdam’ van Nothing But Thieves bijvoorbeeld. Het kippenvel en de stilte op het veld die Anouks prachtig gezongen ‘Lost’ oproept. Of het diepgevoelde geschreeuw tegen die nare ex in ‘Fingers Crossed’ van Tiktok-zangeres Lauren Spencer Smith.

Maar het is de Schotse dj en producer Calvin Harris, slotact van het festival zaterdag, die er geen twijfel over laat bestaan ​​dat hij de meesterleverancier is van de populairste nummers van dit moment. Het bewijs komt al in de opening, een waar trio aan hits: ‘This Is What You Came For’, ‘One Kiss’ en ‘I Need Your Love’. Het is het begin van een eindeloze stroom. Van achter zijn metershoge, strakke DJ-booth serveert Harris een licht verteerbaar onbeperkt dance-popbuffet met hapklare hits in de meest vloeiende vorm, omringd door golvende rookpluimen, vuurballen op de beat en mozaïeken van visuals op grote oppervlakken. Oh ja, deze!, denkt een bomvol Pinkpopveld in Landgraaf en steekt de hand op.

Vermakelijk, inderdaad. De beat zet zich voort in een set vol herkenbaar sappig kanonvuur. En tegelijkertijd voel je laserstralen tussen de confetti en de fans… niets. Leegte. Een ronduit saaie reeks hits van Calvin Harris, die nu in Landgraaf de feestset opzet waarmee hij de wereld rondreist, van Ibiza tot Vegas en Mexico. Kort gezegd: druk op ‘play’ en de getimede hoogtepunten rollen eruit.

Lees ook

Pinkpop was magisch. Wat is er met dat festival gebeurd?

De kleurloze headliner was typerend voor dit magere Pinkpopjaar. De kritiek was overal, de boot met triple-A-artiesten was om allerlei redenen gemist. Wat overbleef was een waterig, bezadigd en radiovriendelijk programma met prettige publiekstrekkers. Pinkpop kwam dit jaar in pastelkleuren, met slechts enkele onverwachte hoogtepunten. Zoals de Italianen van Måneskin vrijdagavond, die met een brullende rockshow niet de ondermaatse slotact bleken te zijn, maar een stel vlotte, sappige en sexy rockers met een sterk ontwikkelde set.

Alle chagrijnigheid over het gebrek aan avontuur en messcherpe innovatie verdween zaterdag in ieder geval op het Pinkpop-terrein. Veel belangrijker daar: de zware regen van vrijdag was verdwenen. De diepe modderplassen werden gevuld met houtsnippers. En als de families, vriendengroepen in dezelfde shirts en piepjonge festivalbezoekers weer door de poorten van Megaland lopen, de biertjes zijn gebracht en de matten uitgespreid over het veld, voel je: traditie, dat is ook Pinkpop.

Foto Andreas Terlaak

Oh wat een slecht jaar met bleke, minder slim gekozen namen als de tienerpopfavoriet van One Direction (Louis Tomlinson), die zelf een beetje schrikt van de mainstage. Of de Brit Matt Maltese, een melancholische schooljongen achter zijn houten piano, die de megatent steeds leger zag worden tijdens zijn ‘vrolijk lied over het einde van de wereld’.

Zie liever de groei van die leuke Nederlandse rockband Vices, een zelfbewuste Froukje, de bijtende metalpunk van Ploegendienst. En hoe één van de weinige internationale topbands op Pinkpop, Nothing But Thieves met overtuigende frontman Conor Mason, indruk maakte en eigenlijk een betere headliner had kunnen zijn dan de drive-in show van DJ Calvin Harris. Hoogtepunt: ballad ‘Impossible’ en de onverwachte versie van ‘Where is My Mind? van The Pixies.

En toen moest publiekslieveling Ed Sheeran komen.

En dan kwam die ene man op zaterdagochtend, een vreemde tijd, er last minute bij. Het bericht komt in het Engels: “Ze hebben iets van ons afgepakt. Maar dit is niet hoe het eindigt, dat beloof ik je.” Het engagement van Joost Klein was duidelijk: de negatieve aandacht rond zijn diskwalificatie op het Eurovisie Songfestival terugdraaien, het debacle verwerken, plus rehabilitatie.

Een opvallende toevoeging was zijn show: het superpopulaire muziekfenomeen had niet veel lawaai moeten maken over het feit dat hij ruim een ​​maand geleden uit de finale van het Eurovisie Songfestival werd gezet (vanwege een incident achter de schermen met een cameravrouw, het Zweedse ministerie van Justitie onderzoekt de zaak nog). Het was nu niet meer te missen dat de pijn erover diep zat.

Klein ging in zijn blauwe songfestivalpak aanvankelijk van start met ‘Europapa’, herkenbaar energiek voor het al vroeg volgelopen veld (“What the fuck, old man!”), zijn optreden werd langzamerhand een emotionele hulpkreet. Zoals gewoonlijk zocht hij naar chaos, met halve nummers en aparte slogans, van hits als ‘Antwoord’, ‘Fryslan Bop’, ‘Bird-song’ tot de nieuwste aanwinst ‘Luchtballon’. Maar duidelijk oververmoeid raakte de Friese kunstenaar steeds meer overweldigd door emoties. Hij zakte huilend in elkaar op het hoofdpodium: “Pinkpop, ik weet niet wat hier in de lucht hangt. Ik wilde gewoon een show opvoeren.”

Omringd door zijn team (De Stuntkabouter op toetsen, Appie Mussa in het blauwe vogelpak, Gover Meit, zijn band en artiestenvrienden als S10) verwees hij vaak naar zijn roemloze toevluchtsoord in Zweden op het hoofdpodium. Hij voelde zich sprakeloos en verslagen, wat Meit ook deelde in een lange emotionele toespraak. ‘Ik heb alles voor je achtergelaten daar in Malmö,’ zei Klein. Om iedereen weer te verrassen met een uitdagende hint naar volgend jaar: “Waarom niet2025.”

Delen





E-mail de redacteur