‘Mensen leven vaak in de buurt van het kwaad, maar hebben het geïntegreerd in het dagelijks leven. Ze zien het niet ‘
Bichthoofd van de Portugese dans? De Cape Verdian Marlene Monteiro Freitas (45) ziet niet veel in het label waarmee Festival Fire -open haarden haar beschrijven. Ze gelooft toch niet in een nationaal predicaat. “Ik ben geboren in Cape Verde, maar ik woon en werk daar niet. Ik woon in Portugal, maar mijn werk is gemaakt in verschillende Europese steden onder verschillende omstandigheden en in verschillende productiestructuren omdat ik mijn eigen, permanent niet heb Bedrijf. Mijn werk vertegenwoordigt daarom geen land of een manier om te maken.
“Ik denk,” “misschien”, “waarschijnlijk” – dit zijn woorden die de Freitas spreken met een zachte stem die vaak tijdens het telefoongesprek gebruikt. Ze is op zoek naar woorden, zekerheid is vreemd voor haar. Net zo lijkt er niets te worden vastgesteld in het werk dat ongeveer vijftien jaar lang op enthousiaste internationale interesse kan rekenen. Personages (ze geeft de voorkeur aan figuren), objecten, ritmes, betekenissen – alles beweegt en transformeert en iedereen die haar werk voor het eerst ziet, voelen zich overweldigd en verward door een vloedgolf van krankzinnige beelden.
In de solo waarmee ze in 2010 doorbrak, GuintcheZe belichaamt een ongrijpbaar, meervoudig wezen dat van geglazuurde danser verandert in een clown, een acrobaat, een virtuoze heup -rolkende bokser of een stijve -trippende vogel met een geschokt gezicht en groteske ogen open (die ogen zijn nu een handelsmerk). Al die figuren roeren haar lichaam, soms tegelijkertijd, in een strijd om prioriteit. Ze is tegelijkertijd menselijk, dierlijk en automatisch, een absurde, carnavalige figuur die constant nieuwe betekenissen en identiteiten suggereert.
Het idee voor Guintche Na het bezoek aan een stomende jazzconcert kwam tot stand. Verschillende aspecten van haar achtergrond worden onthuld in de solo. Als danser begon ze zonder officiële lessen of enig voorbeeld dan het luidruchtige carnaval op São Vicente en enkele videobanden. Vanaf de leeftijd van achttien volgde ze een danscursus in Lissabon, om later in Brussel naar haar eigen aanpak te zoeken in de gerenommeerde delen van Anne Teresa de Keersmaeker. “Ik streef niet actief naar een stijl of vorm die je zus of iets kan noemen. Misschien heb ik ook geen afstand van de werken. De documenten komen voort uit een onderwerp en de dansers met wie ik werk. Een specifieke methode Het nastreven is beperkend, ik wil zo open mogelijk zijn voor alle manieren en mogelijkheden.
Antropomorfe muziekstandaarden
Openheid en groteske intensiteit zijn daarom de kenmerken die door haar gevarieerde oeuvre lopen, evenals continue transformatie en paren van tegenstrijdigheden zoals leven en dood, mooi en lelijk, humor en ernst. De uitvoeringen van Freitas zijn verre van duidelijk. “Het is niet goed als het te realistisch of ondubbelzinnig wordt omdat ik de kijkruimte wil verlaten voor mijn eigen interpretatie.”
In Bacchae – opleiding tot een zuivering (2017; destijds al gezien tijdens Festival Spring) Freitas schakelt altijd mogelijke interpretaties in een hybride van dans, film, slapstick, uitvoering en concert. Windinstrumenten veranderen in verrekijker of lange snavels en muziekstands worden getest op hun antropomorfe kwaliteiten. In de installatie SlechtOok in open haarden voert de choreograaf dat verder onderzoek uit en de muziekstands zijn de artiesten. “Als ik Bacchus Ik wilde blijven bouwen met de normen en ik heb altijd voldaan aan het feit dat ik voldoende ruimte moest overlaten voor de artiesten. Dit is hoe het idee voor de installatie is gemaakt. De muzieknormen vroegen erom. “
De show Bacchus Is absurdistisch en surrealistisch, vol onverwachte wendingen en verrassende omkering. “Net als bij Euripides, waar scènes ook veranderen van de ene seconde naar de volgende zonder een logische verbinding. In de repetitiefase is ritme de sleutel tot een vertaling van het onderwerp. Ritme is de richtlijn. Ik denk dat elk idee kan worden vertaald In het ritme en dat ritme creëert een soort zin of logica door de manier waarop scènes ritmisch gestructureerd zijn, met gestapelde of gelegd afbeeldingen, de coëxistentie van afbeeldingen, gebeurtenissen, opposities.
Wonen bij het kwaad
Freitas biedt een vermoeiende hoeveelheid afbeeldingen die niet noodzakelijkerwijs tot één interpretatie moeten leiden, denkt ze. Bacchus In elk geval, een schandelijke, caleidoscopische viering van de oude Dionysic -drang om driftbevrediging uit te vullen boven het moderne apollinische ideaal van harmonieuze en rationele orde.
Veel duidelijker Mal – goddelijke dronkenschap (2020, de titel verwijst naar George Batailles Literatuur en kwaad), Dat gebeurt met haar expliciete politieke verklaring. Dansers manipuleren industrieën met stapels papier, papier verandert in een hoed, een bek, een fluit, om te vlaggen in een militaire parade. Papier vertegenwoordigt krachten en identiteiten. In Mal Freitas toont het kwaad van bureaucratie in prachtige beelden.
“We hebben aspecten van het kwaad onderzocht, vertaald in protocolchoreografieën – denk aan een rechtbank, een militaire parade, een protestmars. Een van de aspecten die mij interesseren, is dat mensen vaak in de buurt van het kwaad leven, maar dat hebben geïntegreerd in het dagelijkse leven .
Al in de geschiedenislessen op school is het een afmeerbeeld dat ze ook langzaam zou worden gekookt als de spreekwoordelijke kikker in de pan zonder het gevaar te merken. “Hoe? Kikker in de pan? Wat een geweldige metafoor. In de geschiedenis zie je altijd dat mensen achteraf zeggen,” we wisten het niet. “Dat gaat over ons allemaal. Zouden we het zien, we zouden genoeg ogen en oren hebben Om het kwaad te herkennen. Zouden we handelen als bevolkingsgroepen hun rechten worden ontzegd?
