Het staat er verpieterd bij, een rijstplantje dat probeert op te boksen tegen een te zoute bodem. Dit exemplaar is in dienst van de wetenschap in het laboratorium aan zout blootgesteld, maar zulke verzilting komt over de hele wereld voor, en in toenemende mate.
Vervuiling, intensieve irrigatie en extreem weer dragen allemaal bij aan een versnelde verzilting. De Wereldvoedselorganisatie FAO schatte recent dat meer dan 10 procent van het landbouwgebied op aarde aan het verzilten is, waarmee de voedselvoorziening in gevaar komt. Rijst is nu net een plant die uitzonderlijk slecht tegen zout kan. Terwijl het een van de allerbelangrijkste caloriebronnen voor de mensheid is.
Doerianschillen
Maar een ander plantje biedt hoop. Ondanks hetzelfde zoutgehalte in de voedingsbodem groeit het tierig. Het geheim: doerianschillen. U weet wel, dat Zuidoost-Aziatische fruit dat zo stinkt dat het doorgaans verboden is om in het openbaar vervoer mee te dragen.
Wie de weeïge, naar ui ruikende lekkernij binnenin te pakken wil krijgen, moet zich door een dikke laag harde schil heen werken. De schillen, pakweg 80 procent van de hele vrucht, belanden oneetbaar bij het afval. Maar onderzoekers uit China wisten er iets heel nuttigs van te maken, beschrijven ze in het wetenschappelijke blad ACS Nano van de American Chemical Society.
De truc is om de zeer koolstofrijke doerianschil te vermalen en er vervolgens magnesium aan toe te voegen. Gooi dat mengsel over de bladeren van het jonge rijstplantje en er gebeuren mooie dingen. Het poeder activeert verdedigingsmechanismen die latent in de plant zelf aanwezig zijn, zoals een verhoogde fotosynthese en een betere weerstand tegen het natrium in zout. De onderzoekers noemen het effect een soort vaccinatie van de plant tegen zout.
Rijstteelt
De resultaten logen er niet om. De planten werden 10 procent hoger en 20 procent zwaarder. Na het uitdrogen bleef er zelfs 30 procent meer massa over dan zonder de doerianbehandeling. Als zulke resultaten ook in het open veld mogelijk zijn, wordt het gebied dat zich leent voor rijstteelt een stuk groter.
Wel moet dan eerst goed in kaart worden gebracht wat de effecten van het mengsel in het open veld zijn, waarschuwen de auteurs. Want het zou niet de eerste keer zijn dat we in de landbouw het ene probleem oplossen door het andere te veroorzaken. Dat uitsluiten, is de volgende stap.
Maar in de tussentijd doen doerianeters er goed aan de schillen te bewaren. Ze zouden nog wel eens goed van pas kunnen komen.
Lees ook:
Aziatische boeren willen de hele wereld aan de stinkende doerian
Chinezen zijn verslaafd aan de stinkende doerian. Landen in Zuidoost-Azië voeren productie en export op, om ervan mee te profiteren. En misschien is het ook wat voor vegetariërs uit het Westen?
