My Brilliant Friend seizoen vier recensie – elke aflevering van dit verbluffende drama is als een minifilm | Televisie

HNa de Napolitaanse romans van Elena Ferrante tot nu toe te hebben aangepast in drie overtreffende trapseries, komt My Brilliant Friend tot een conclusie met zijn kijk op het vierde en laatste boek, Het verhaal van het verloren kind. Net als de voortreffelijke voorgaande seizoenen blijft dit Italiaanse drama rijk, weelderig en heerlijk overspannen, maar tegelijkertijd doordacht en verrassend delicaat. Deze prachtige kijk op het werk van Ferrante heeft vanaf het allereerste begin alleen maar indruk gemaakt, en het gaat naar een hoogtepunt.

Voor het eerst sinds seizoen één zijn Lenù en Lila herschikt, waarbij Alba Rohrwacher Margherita Mazzucco vervangt en Irene Maiorino de taak overneemt van Gaia Girace. Eind jaren zeventig sluiten we ons weer aan bij Lenù, wanneer haar schrijfcarrière een echte vlucht heeft genomen. Terwijl ze door Europa reist om lezingen en toespraken te houden, is haar affaire met Nino Sarratore (nu gespeeld door Fabrizio Gifuni) allesverslindend, in die mate dat ze zich afvraagt ​​of ze meer van hem houdt dan van haar eigen dochters. De vraag of ze meer van hem (of van wie dan ook) houdt dan van haar werk blijft echter een onuitgesproken vraag, ook al vormt deze de kern van dit verhaal.

Italië bevindt zich in een staat van gewelddadige politieke onrust en hervormingen, wat blijkt uit montages van archiefbeelden, maar ook uit de veranderende aard van de mensen in dit verhaal. Dit gevoel van een tektonische verschuiving, historisch en later zeer letterlijk, wordt weerspiegeld in Lenù’s leven, terwijl ze Pietro en zijn familie in Florence achterlaat en Dede en Elsa door het land sleept, in een poging een veilige haven te vinden in de storm van haar tumultueuze romance. . Na catastrofale ruzies met haar eigen moeder en Pietro’s moeder Adele – en wat voor een botsing dat is – is het geen verrassing waar ze uiteindelijk terechtkomt.

In dit seizoen is er veel meer van Nino, wat soms frustrerend is: de man is een leugenaar en een manipulatieve hypocriet, en het duurt lang voordat hij in de ogen van Lenù uit de gratie valt, wat hij ook doet. zet haar door. Deze frustratie wordt nog verergerd door het feit dat er in de eerste afleveringen veel minder van Lila is: dit is tenslotte Lenù’s perspectief, en ze ontwijkt haar vriendin uit de oude wijk in Napels en negeert jarenlange berichten en telefoontjes. totdat ze niet langer weg kan blijven. Wanneer Lila terugkeert naar het hoofdverhaal, is het al lang geleden, en haar zure charisma is een vuurwerk op het scherm. De wrijving van hun vriendschap, die voorbestemd is om het destructieve patroon van duwen en trekken te herhalen, is een van de meest ingewikkelde en complexe relaties die ik op het scherm heb gezien.

Elke aflevering van My Brilliant Friend voelt als een miniatuurfilm. Er is een zelfverzekerde, artistieke benadering nodig om het verstrijken van de tijd weer te geven, zich ontvouwend als een loom dier. Soms wordt over één besluit een uur lang nagedacht, en dan wordt er misschien actie op ondernomen, of misschien ook niet. Dagen gaan langzaam voorbij, maar hele jaren gaan in een flits voorbij. Het is een oefening in uitgestelde bevrediging – Lenù keert pas zes jaar terug naar Napels – maar het is zo meeslepend dat je geen moment wilt missen, zelfs als Lenù op dat moment op onverklaarbare wijze opnieuw naar Nino heimweet. Een groot deel van de actie, als je het zo kunt noemen, wordt veroorzaakt door telefoongesprekken, van geleende momenten op de vaste lijn van iemand anders tot en met de laatste paar minuten van het geheel: die rinkelende iPhone terwijl Lila’s zoon Lenù belt om te vragen of ze zijn vermiste moeder gezien. Soms geeft dit een bekrompen, toneelachtig, theatraal gevoel, dat perfect aansluit bij de omvang van de sociale verandering en de voorbije decennia.

Om een ​​verhaal van de jaren zeventig tot en met de jaren 00 in slechts tien afleveringen op een overtuigende manier te vertellen, is een bijzondere inspanning nodig. Gelukkig is dit een van de betere drama’s van de afgelopen jaren. Het eindigt en keert terug naar waar het begon, waarbij een oudere Lenù zich afvroeg waar haar vriendin gebleven is. Het is verrassend om te beseffen hoe weinig er is opgelost, hoeveel draadjes er nog in de wind hangen. Maar om Lila, die tegen het einde van deze verbluffende saga een soortgelijk punt maakt, losjes te parafraseren: de zaken netjes op een rij zetten zou het karakter van slechte romans zijn. Dit is niet ontleend aan een slechte roman, maar toch zijn er van veel goede romans slechte tv-series gemaakt. Dit is een bewijs van het bronmateriaal, maar ook een prachtig wonder op zichzelf.