Nederlandse musical over de bouw van de Eiffeltoren wil teveel vertellen

Wanneer je in Parijs je arm om je geliefde slaat en samen een foto maakt met de Eiffeltoren op de achtergrond, denk je waarschijnlijk niet na over alle verhalen achter de bouw van dit Franse icoon. Muzikaal Eiffel ze vertelt wel: verhalen over het bedrijf dat de ijzeren toren bouwde; verhalen over de bouwers van het ruim driehonderd meter hoge bouwwerk; verhalen over politieke capriolen, een overleden vrouw en een sterke dochter.

Goedemorgen Theaterproducties transformeren stukjes geschiedenis vaak in muziektheater. Zo ontwikkelde de producent zich vorig jaar Controlepunt Charlie over hoe de Berlijnse Muur levens uit elkaar scheidde. Ook daar raakten (deels overlappende) levens met elkaar verweven; in Eiffel het verhaal is fragmentarischer. De focus ligt op ingenieur Gustave Eiffel. Hij wordt gespeeld door Ad Knippels, die een stabiele rol speelt, maar heel netjes binnen de lijnen blijft.

In de performance stort Gustave zich op de bouw van het Parijse monument, als project dat zijn naam definitief zal vestigen. Hij laat het ontwerp of de bouw aan anderen over en heeft vooral moeite met de mensen om hem heen. Zo nu en dan duikt de overleden vrouw van Gustave op. Ze heeft altijd wijze adviezen paraat, bijvoorbeeld over de omgang met zijn dochter.

Opstapje

Actrice Soraya Gerrits maakt van deze vrouw, die een belangrijke schakel is in het gezelschap van haar vader, een sympathiek en onafhankelijk personage. In solonummers galmt haar stem krachtig van het podium. De dochter vecht tegen de normen van haar tijd, normen die voorschrijven dat een vrouw thuis voor de kinderen moet zorgen en dus niet meedoet aan architectonische hoogstandjes. Doordat haar minnaar weinig weerstand biedt en acteur Ruben van Keer vooral de domheid van zijn personage aanmoedigt, blijft deze verhaallijn in slapstick steken.

Daarnaast wordt de romantiek van een bouwer (leuk-speelse rol van Roman Brasser) uitgewerkt, een verhaal dat de opstap vormt naar de protesten van hardwerkende en onderbetaalde arbeiders op de toren die in de aanloop naar de toren zeer snel afgerond moeten worden. de Wereldtentoonstelling van 1889.

Het verhaal van Eiffel schiet heen en weer tussen al deze perspectieven en komt daardoor niet echt tot leven. Net als een personage dichtbij komt, beweegt de voorstelling een andere kant op. Dit geeft dramatische momenten, zoals een intens duet tussen Gustave en zijn overleden vrouw, iets grotesks: emoties komen plotseling, de opbouw ontbreekt.

In andere scènes wordt er met data rondgegooid of wordt een historische setting te nadrukkelijk uitgetekend. Regisseur Fons van Rongen krijgt de spanning maar niet terug in de voorstelling. De muziek – met veel piano en strijkers, die bedoeld zijn om de romantiek of dramatiek te verhogen – helpt niet mee. Het maakt dat Eiffelvoelt ondanks humoristische bijdragen van acteur Dennis Willekens in allerlei rollen soms meer aan als een geschiedenisles dan als een theatervoorstelling.

Om te delen





E-mail de redacteur