In de popmuziek van vandaag is er niemand die zo teder zingt als Michael Kiwanuka. Er is niemand die zo teder is in de muziek, die de hoeken zo zachtjes voltooit. En klinkt nooit zacht of zijde. Hoe zou dat komen?
De stem van Kiwanuka (37), wiens Oegandan -ouders vóór de geboorte naar Londen zijn verhuisd, is niet alleen warm en geruststellend, het is ook een toevluchtsoord, bijna letterlijk. Alsof hij een cocon draait terwijl hij zingt uit verschillende geluidsdraden waarin de luisteraar pijn kan doen.
Op maandagavond in een verkochte Amare in Den Haag, gaf Kiwanuka de eerste uitvoering van hem Kleine veranderingen-Tour, voor 2500 mensen. Het was geen try-out, maar een soepele viering van het muzikale geloof van Kiwanuka. Hij wil muziek ‘Homemade’ en Artisanal klinkt als een op maat gemaakt kostuum. Zijn band bestaat uit meer dan tien muzikanten, waaronder een violist, cellist, drie geweldige achtergrondzangers en keyboards. Kiwanuka zelf speelde verschillende soorten gitaar en orgel.
Continue intoxicatie
Hij wilde ooit ‘behoren’, eerst met de Britse samenleving, later in de muzikale stijl die wordt verwacht van een man van Afrikaanse afkomst. Maar de muzikanten worden nu niet langer geleid door verwachtingen, ze creëren in elkaar grijpende voddenvrije geluiden, waarin een riff in solo groeit, een viool klinkt als een briesje, een gitaar als een bas, de ene geluidsspriet naar de andere in een constante bedwelming in een constante bedwelming .
In de beveiliging steekt hij gaten met een pijnlijke, mantraachtige ‘zwarte man in een witte wereld’ en repareert ze opnieuw met de woorden van ‘kleine veranderingen’ van het nieuwste album: “Kleine veranderingen, lost de problemen op.”
De presentatie was bescheiden. Alleen in de encores-inclusief tv-serie ‘hit’ Cold Little Heart’-went vol en vertelde Kiwanuka over zijn nauwe band met Nederland, waar zijn debuutalbum Weer thuis (2012) had voor het eerst succes en hij begint nu zijn Europese tournee.
Tot die tijd waren Kiwanuka en zijn bandleden grotendeels in de schaduw (met alleen het licht van nogal gezaagde tafellampen). Dit past op zijn achtergrond. Kiwanuka wil “verdwijnen in het gevoel van waaruit ik ooit het nummer heb geschreven, dan durfde ik te zingen.” Luisterend in het donker wordt het duidelijk hoe ambitieus Kiwanuka is, in nummers als ‘Hero’, ‘je bent niet het probleem’. Niet alleen in de implementatie, maar ook in de structuur van zijn cijfers.
Het oeuvre van de Beach Boys wordt vaak beschouwd als het hoogtepunt van ‘klassieke’ pop, door de combinatie van pop -gevoel met groeiende arrangementen en avontuurlijke melodieuze nadelen, in een natuurlijke verstrengeling. Op dezelfde manier heeft Kiwanuka, samen met zijn producenten -inflo (bekend van Adele en Sault) en Danger Mouse (U2, Gorillaz), al tien jaar gestaag zijn eigen muzikale domein gebouwd (drie albums). Een domein waar genre -indicaties (soul, evangelie, R&B, indie) falen. Zijn eerste hit, ‘Home Again’, wijdde hij in een solo -versie aan de zanger Roberta Flack, die die dag stierf, een voorbeeld als het gaat om doordringende grenzen.
