Out There recensie – Martin Clunes die met een jachtgeweer zwaait, is een onverwachte januari-traktatie | Televisie & radio

ODe afgelopen weken heeft ITV Out There zwaar achtervolgd met een teaser die het positioneert als een kruising tussen Happy Valley, Countryfile en de wraakthriller Taken van Liam Neeson. Martin Clunes speelt Nathan Williams, een boer uit Wales wiens kwetsbare zoon Johnny wordt gemanipuleerd om deel uit te maken van een drugshandel in de provincie. Het is gedrenkt in een Ozark-blauwe kleur, en in de openingsmomenten lijkt het erop dat het een somber stukje nare landelijke noir zal worden.

Maar onder de bovengrond is Out There veel standvastiger dan je misschien had verwacht, als je, net als ik, er heel erg naar had uitgekeken om Doc Martin zijn best te zien doen: ‘Ik zal je zoeken, ik zal je vinden en ik zal je vermoorden’-imitatie. Nathan is een alleenstaande ouder, na de dood van zijn Franse vrouw Sabine een paar jaar eerder. Hun dochter heeft de familieboerderij al verlaten om naar Europa te verhuizen, omdat ze de nasleep van de dood van haar moeder niet aankan, maar Johnny (Louis Ashbourne Serkis) is 15 en zit nog op school, waar hij zijn gebruikelijke activiteiten zo verwaarloost dat Nathan wordt opgeroepen voor een gesprek met de docenten. In plaats van atletisch te zijn, brengt Johnny nu het grootste deel van zijn tijd door in zijn slaapkamer met het spelen van videogames. Tijdens de eerste aflevering wordt het familiedrama opgevoerd, terwijl de criminele onderstromen wegborrelen, hun tijd afwachten, voordat ze naar buiten komen.

Out There tekent een mooi sfeervol contrast tussen de wereld van Nathan en die van Johnny. Nathan is een ouderwetse boer, streng en praktisch, die een hekel heeft aan de aantasting van zijn land en levensonderhoud door de politiek, de industrialisatie en het hyperkapitalisme. Hij zegt dingen als ‘Op een dag zal dit allemaal van jou zijn’ tegen zijn zoon, die er niet bepaald opgewonden uitziet bij het idee om het over te moeten nemen en te moeten transplanteren. Nathan hamert in hekpalen voordat hij schiet op een mysterieuze drone die boven de boerderij zweeft, terwijl Danny popshots maakt via zijn avatar op het scherm.

Het harde bestaan ​​van een boer komt goed naar voren, of lijkt in ieder geval zo voor mijn semi-stedelijke gevoeligheden. Er zijn gefrustreerde gesprekken over landgebruik, gedeelde grenzen en nutsvoorzieningen, de zorgen over onduidelijke tbc-tests en stress over de steeds ongrijpbaarder wordende mogelijkheid om in het levensonderhoud te voorzien. Mensen worden voortdurend bedreigd met vijandige overnames. Nathan heeft eerder een van zijn schuren verhuurd als vakantieverhuur, terwijl de boerderij van zijn buren gedwongen werd te kiezen tussen massale eierproductie en glamping. (Ze kiezen heel redelijk voor de eieren.) Een zakenman in pak en laars in een glimmende Audi zweeft, zijn bedoelingen zijn nog niet duidelijk.

Dit is dus geen vrolijke januari-wacht, zelfs niet voordat de bendes erbij betrokken zijn. Terwijl Nathan nog maar net het hoofd boven water wil houden, kan dat niet gezegd worden van andere boeren, en een plotselinge tragedie vestigt onze blik op de veranderende economie van de regio. Het voelt meer als een state-of-the-nation-drama dan als een steenkoude thriller, althans in de eerste twee afleveringen, hoewel het duidelijk zijn weg baant naar een diepere en bredere samenzwering. Bedrijven kopen lokale landbouwgrond op voor commercieel gebruik. Dierenrechtenactivisten protesteren tegen grotere industrieën, die niettemin banen opleveren in een gebied dat grote behoefte heeft aan werkgelegenheid. Deze kwesties worden besproken onder het genot van een pint, in een pub die een van de weinige lokale bedrijven lijkt te zijn die goed zaken doen.

Te midden van dit brandbare brouwsel bevindt zich een groeiende criminele onderwereld. Hier begint de actie pas echt, aangezien de handel in illegale drugs vergelijkbare, zij het minder legitieme, bedrijfsmodellen volgt. De plaatselijke onruststoker Rhys (Gerran Howell, voor het laatst gezien als de tegenpool van de timide DC Simon Evans in Ludwig) vraagt ​​Johnny om op een pakketje voor hem te passen; waar hij woont, zegt hij, is “de junkie centraal”, en het zou niet veilig zijn. De arme naïeve Johnny, rouwend en ellendig, gaat akkoord, vooral om indruk te maken op zijn partner. Maar dan raakt het pakketje zoek en heeft Johnny plotseling contact met een aantal serieuze mensen.

Nathan komt binnen, die eerlijk gezegd genoeg heeft van ieders onzin, en probeert Johnny’s problemen op te lossen alsof ze klein en beheersbaar zijn. Maar ze zijn verre van klein en verre van gemakkelijk te hanteren. Het duurt even voordat ik daar ben, maar tegen het einde van aflevering twee ben ik er. Dit is bedachtzamer dan het lijkt uit de trailer, en minder direct, maar het is humeurig, emotioneel beladen en rustig huiveringwekkend. En uiteindelijk is de aanblik van Martin Clunes die met een jachtgeweer zwaait en een Welsh accent gebruikt om een ​​feest vol kinderen te vertellen dat ze ‘op moeten rotten’, een onverwachte januari-traktatie.