Patsers doen echt niet aan diamanten, het is coke wat de klok slaat

Antwerpen staat bekend om die gezellige Vogeltjesmarkt en een florerende diamantenhandel? Vergeet het maar, als je de film Patsers ziet. Wat in de Belgische stad floreert is cocaïne, heel veel coke (en rondvliegende kogels).

Misschien denk je nu ‘Patsers, Patsers, help me even’. Dan moet je terug naar het jaar 2018, waarin je de misdaad-actiefilm Patser kan hebben gezien (heel veel bioscoopgangers deden dat in ieder geval, het werd een kassucces). Metro sprak destijds met hoofdrolspeler Matteo Simoni en Ali B (je begrijpt, die laatste doet nu niet mee). Het was de derde film van de Belgische regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah en vooral de meest gewaardeerde. Een tweede Patser, nu dus Patsers geheten, kon niet uitblijven en El Arbi en Fallah wilden de fans met alle liefde bedienen.

Voor Patsers eerst ‘nog even’ Hollywood

Maar ja, er kwam één of ander virus de wereld in, waardoor het vervolg lang op zich zou laten wachten. En er was nog iets: Hollywood trok aan deze talentvolle dertigers en ze gingen de oceaan over. Het legde de Belgen geen windeieren, want ze maakten in het Amerikaanse filmwalhalla Bad Boys for Life en Bad Boys: Ride or Die. Adil El Arbi en Bilall Fallah zijn nu (gelukkig) weer terug in de lage landen.

Patsers draait vanaf morgen in de bios en dat mogen de Belgen en Nederlanders weten. Metro bezocht maandagavond voor de Filmrecensie van de Week de Nederlandse première in Pathé Arena in Amsterdam en daarbij werden twee zalen gevuld. Afgelopen week waren dat bij de Vlaamse première liefst achttien volle zalen. Voor de ingang van Pathé Arena waren twee forse patserbakken geparkeerd. De dresscode was ehm… bijzonder: Next Level Patser Sh*t. Je zal het altijd zien, deze verslaggever had zijn Next Level Patser Sh*t-outfit helaas nét in de was zitten.

‘Op het einde gaat iedereen in Patsers dood’

Een deel van de cast begroette de toeschouwers – soms in trainingspak of met gouden kettingen om de nek – voor de vertoning van Patsers aan de hand van korte interviewtjes door Najib Amhali („even 1000 euro meepakken met deze klus”, meldde de cabaretier lachend). Amhali vatte Patsers ook alvast even samen: „Op het einde gaat iedereen dood.”

We willen op deze plaats wel iets meer weggeven over het verhaal, maar liever ook zo weinig mogelijk. In vergelijking met Patser hebben Badia, Junes en Volt (Nora Gharib, Saïd Boumazoughe en Junes Lazaar) zich proberen los te worstelen van hun drugswereldverleden. Hun nieuwe levens spelen zich af in de danswereld, als ‘Master of Zen’ en als initiatiefneemster van een boksschool voor meisjes. Adamo (Matteo Simoni) geeft aan de kijker als een voice-over toe dat hij ‘ook écht’ veranderd is, maar dan voor 85 procent.

Adamo zit dus gewoon nog diep in de cokeshit en raakt steeds dieper verstrikt in een web van macht en gevaar (met een geweldige Ward Kerremans als de grootste engerd). Zijn vrienden en vriendin zullen een keuze moeten maken. Trouw zijn aan Adamo of lekker veilig in hun nieuwe leventje blijven hangen? Je begrijpt het vast: hun verleden heeft hen niet zomaar losgelaten.

Pommelien Thijs, maar ook Tony Junior

De vier hoofdrollen zijn om van te smullen. Om hen heen hebben de Belgische regisseurs een bonte en nogal bijzondere cast verzameld, zowel Vlamingen als Nederlanders. Soundos El Ahmadi is erbij bijvoorbeeld, maar ook de debuterende dj Tony Junior. Deze Tony Claessens hackt het Antwerpse havensysteem, samen met Pommelien Thijs (Knokke Off) en Joes Brauers (Hardcore Never Dies). Ruben van der Meer opereert als een soort Ridouan Taghi vanuit Dubai. Uit Nederland zien we verder ook Yolanthe Cabau en Florence Vos Weeda.

Patsers is absoluut om van te genieten en zal heel wat (jong) volk naar de bioscopen trekken. De film is weer bikkelhard en verdient complimenten voor de originele teksten en manieren van vertellen. Bovendien is het camerawerk bijzonder: dicht op de acteurs alsof je als kijker deel uitmaakt van de situaties en ook het gebruik van drones is soms geweldig.

Veel minder bijzonder is inmiddels een drugsverhaal in Antwerpen, Rotterdam of Amsterdam. Sinds die bejubelde Patser 1 hebben we de ene na de andere Mocro Maffia kunnen streamen. Het hacken in de haven zagen we dit jaar zelfs al, in het goed gelukte Safe Harbor (Videoland). Patsers voelt nu, naast het feit dat hij goed gelukt is, toch als ‘een van de vele’. Dat was in 2018 wel anders.

Beoordeling uit 5: 3,5

De komende weken praten we je in Metro’s Filmrecensie van de Week bij over Full Moon (seks, drugs, feest en een gruwelijke nachtmerrie tijdens een vriendenvakantie in Thailand) en Ik Zal Zien (met Aiko Mila Beemsterboer als levenslustige meid die door een vuurwerkongeluk haar zicht verliest).

F*ckulteit serie over grensoverschrijdend gedrag: #Metoo of… Metoedeloe?

Obsessie voor uiterlijk en beroemd zijn, dan moet meedoen aan reality-tv wel je droom zijn

Reacties