Philomena Cunk over Life review – Diane Morgan is absoluut weergaloos | Televisie

Shij heeft Shakespeare gedaan (“Hij blijft de beste en enige bard die dit land ooit heeft voortgebracht”), zij heeft Kerstmis gedaan (“Kerstmis is overal. Op televisie, in de winkelstraten – zelfs op normaal heilige plaatsen zoals de kerk”), zij heeft de geschiedenis van Groot-Brittannië (“Hij had zes vrouwen die allemaal Catherine heetten. Hij was Catherineoholic, of kortweg katholiek”) en zij heeft Earth gedaan (“Het is moeilijk te geloven dat ik in de oudste stad ter wereld sta, want dat is niet zo” ). Nu hebben we eindelijk Philomena Cunk in het leven.

Boltons beste en slechtst geïnformeerde expert-presentator, die voor het eerst onze schermen sierde in Charlie Brooker’s Weekly Wipe en wordt gespeeld door de eeuwige deadpan Diane Morganis teruggekeerd voor een seizoensspecial die ons meeneemt door de diepgang waar de ‘mensheid’ al eeuwenlang over puzzelt en de verschillende manieren waarop we hebben geprobeerd betekenis te geven aan ons leven door middel van kunst, religie en filosofie.

Zoals altijd interviewt ze verschillende experts “om enkele van de belangrijkste vragen te stellen die je met je mond kunt stellen”. Naast de grappen ligt het spel waarin we proberen uit te vinden in hoeverre elk van de ‘professionele zoogdieren’ zich bewust is van de parodische bedoelingen en wie net zo eerlijk speelt als hij of zij lijkt te zijn. We kunnen er relatief zeker van zijn dat Brian Cox en Jim Al-Khalili weten wat er aan de hand is, maar de kans is groot, zou ik zeggen, dat de hoogleraar godsdienstfilosofie van de Universiteit van Cambridge, Douglas Hedley (tweed, corduroy, Heseltine manen) heeft Cunk nog niet leren kennen en zit nog steeds in de lambrisering van de studeerkamer waar ze hem achterliet, mijmerend over de vraag of God wel of niet “zelfs in kasten” zit. Maar de toenemende mate van verbijstering die Prokar Dasgupta, hoogleraar chirurgie aan het King’s College London, aan de dag legt terwijl de vragen en beweringen van Cunk toenemen (“Slechts 40% van de mensen heeft een skelet”; “Knieën zijn een oplichter”) maakt hem óf een mooie naïef, óf de grootste. acteur sinds Laurence Olivier. Respect is hoe dan ook geboden. Ik zou echter graag willen dat iemand van het University College London eens zou kijken naar hun Engelse professor Greg Dart. Ik denk dat ze hem gebroken heeft.

Religie en geneeskunde achter de rug, ze richt haar aandacht op kunst. Ze is geen fan van Vincenzo van Beethoven Gogh. ‘Geen details over zijn kraaien,’ zegt ze, wijzend naar een van zijn korenveldenschilderijen. “Het is actief slecht. Het was beter als hij nooit iets had geschilderd, zelfs niet een moerasdeur in een blindenhuis. Hoe dan ook, dat is mijn mening. Wat denk jij?” De camera draait en onthult de man die aan de andere kant van het beeld staat: de geschiedenis van kunstprofessor Richard Thomson, van de Universiteit van Edinburgh. Mogelijk moet hij ook worden gecontroleerd.

De rest is de bekende mix van rinkelende weetjes (“Darwin reed met een beagle naar de Galápagos, waar een reuzenschildpad hem op een idee bracht”), kenmerkende zinswendingen (“een vorm van georganiseerd kruipen die aanbidding wordt genoemd”) en momenten die het vangen te boven gaan. door louter woorden, zoals het gezicht van Cunk wanneer prof. Joyce Harper haar door het menselijke voortplantingsproces leidt. ‘Jezus,’ zegt Cunk. “Ik hoop dat zoiets mij nooit zal overkomen.” Er is de running gag over de release van het Belgische technolied Pump Up the Jam, de belangrijkste methode van Cunk om het verstrijken van de tijd te meten, en een andere gaat over het minuscule verschil tussen de noordelijke uitspraak van ‘onze zielen’ en het woord ‘klootzakken’, dat Brooker en zijn schrijfteam vinden het duidelijk te mooi om te verspillen. Uw kilometerstand kan variëren.

We krijgen ook veel puur Cunk-commentaar, wat voor degenen onder ons met een lage schaamtedrempel een gezegende opluchting is na de interviews. Het is op zichzelf ook een genot, aangezien ze met haar gebruikelijke, oprechte vertrouwen uitlegt hoe we allemaal ‘gemuteerd zijn door apenvlees’, dat ‘vrouwelijke geslachtsdelen binnenshuis worden bewaard voor bewaring’ en dat Fjodor Dostojevski ‘de auteur is van verschillende boeken’. tot op de dag van vandaag nog steeds niet gelezen”. Ze vraagt ​​​​later wat Dart Crime and Punishment op 10 zou geven. “Negen?” fluistert hij. Ik maak me zorgen.

De show voelt wat meer verspreid aan dan normaal, waarbij Brookers persoonlijke obsessies (zoveel grappen over Apple en zijn producten) te vaak worden onthuld. De 70 minuten hadden kunnen worden ingekort tot een uur met heel weinig verlies – sterker nog, heel veel winst. Maar het is onmogelijk om geen fan te blijven. Morgan is weergaloos, de grappen zijn er in overvloed en breed van opzet, van de lichte verdraaiingen door mensen die precies weten wat de feiten zijn en hoe ver ze kunnen worden uitgerekt voor een komisch effect tot en met ‘onze zielen’. Vrolijk kerstfeest, iedereen.