Degenen die post -rock serieus willen nemen, moeten nu stoppen met lezen.
Het idee van het genre is dat de instrumentale, gesponnen en filmische composities voor zichzelf spreken dat woorden overbodig worden. Post-rockers proberen luisteraars eindeloos te nemen over de turbulente gebaren van grote gevoelens: van intens verdrietig tot extatische jubelend en alles daartussenin. Met zulke vermoeiende, emotionele expedities zouden teksten alleen maar afleiden.
In de So -Called Soundscapes – enorme geluidslandschappen – één ding is cruciaal: de drone. Of het nu gaat om een basale gitaarblokjes of een monotone zoemen: de drone dient als basis voor de composities die eerst chatten, geleidelijk zwellen en uiteindelijk uitbarsten. Wanneer het stof is gevallen en de vrede is teruggekeerd, lijkt alleen de drone zachtjes te klinken.
Waar komt het vandaan?
Zoals veel experimentele muziek, is Postrock ook een middelvinger naar conventionele popmuziek met coupletten, refreinen en eenvoudige rijm liefdes van liefde. Het gaat niet om het veroveren van het publiek met bijtengrootte brokken, maar om ze te dwalen, te pakken met hun lurbs en langs diepe afgrond en hoge pieken te slepen.
Die tegenbeweging is bijna zo oud als popmuziek zelf. Toen de Beatles eenmaal LSD begonnen te eten, veranderden hun liefdesliedjes in psychedelische reizen. Op zoek naar bedwelmende effecten, de fluwelen ondergrondse hit met een gitaar waarvan elke snaar dezelfde toon had (de zo -aangedreven ‘struisvogelmoods’). Latere Noiserockers zoals zwanen en Sonic Youth hadden hun schijnbaar normale nummers volledig ontspoord in totale chaos (en pakte vervolgens de originele melodie opnieuw).
Post -rock, gemaakt in de jaren negentig van de vorige eeuw, keek dankbaar naar die principes, deed nog een touch schoorsen Met en alle woorden overboord om de muziek nog meer expressiviteit te geven. Het enige waarvoor nog steeds wordt gebruikt, zijn de vaak (hyper) ironische namen voor liedjes en albums, zoals Hardcore zal nooit sterven, maar dat zal je doen (van Mogwai).
Lees ook
Shoegaze: lawaaierige gitaren en gelaagde vocalen verweven in een dikke, warme deken van geluid
Hoe klinkt dat?
Zoals het verhaal van de vlinder die door te fladderen met zijn vleugels aan de andere kant van de wereld een orkaan kunnen veroorzaken: Postrock probeert al die podia in muziek te vangen.
Luister naar ‘Storm’ door de Canadese post -Rock -pioniers Godspeed You! Zwarte keizer en huivering. De openingssaga van het album met misschien wel de allerbeste titel in de rockgeschiedenis – Til je magere vuisten op als antennes naar de hemel (2000) – duurt bijna 23 minuten en begint met fluisteren, pulserende gitaartrucs en zachtjes Clarion Shelter die een voorjaarsbries aankondigt en groeit in een echoënde overwinningsmars van spattende drums, huilende gitaren en vrolijke trompet. Ongeveer halverwege verandert alle euforie in een ramp als een wervelende wervelwind van verwoestende decibel, trekt bomen uit de grond en verkruimelt steden. De voorjaarsbries is veranderd in een apocalyps.
Naar wie moet ik luisteren?
De dramatische ontdekkingsreizen van oprichters Godspeed You! Zwarte keizer wint live in intensiteit vanwege het slopende volume en de onheilspellende filmfragmenten die achter het podium worden geprojecteerd. Op 17 maart zal de band in paard zijn (Den Haag).
De nummers van de Amerikaanse bandexplosies in de lucht zijn iets minder grimmig. In plaats van te bedreigen, klinken hun sprankelende en echoënde gitaren hoopvol en optimistisch. Het kan gewoon zijn dat je de klassieke ‘Your Hand in Mine’ bent – van het album De aarde is geen koude dode plek (2003) – hoewel advertentiecampagnes voor goede doelen.
De Japanse vier mono combineert verwoestend gitaargeweld met bescheiden schoonheid en presteert regelmatig met symfonieorkesten.
In vergelijking met de rest maken de Schotse pioniers Mogwai Redelijk compacte post -rock. Ze proberen wel nummers te maken, ook al zijn ze instrumenteel. Toegegeven: in de afgelopen jaren spelen ze valse vocalen (begrijpelijk of niet). Maar gelukkig zal er vroeg of laat altijd een explosief epos zijn waarin Mogwai nog steeds alles grondig ontspoort.
