Wanneer een lid van de Tate -familie voor de open koelkast staat – zoals nogal wat gebeurt in “Curse of the Starving Class” – is het met de neerslachtigheid van een gokker gevangen in een schijnbaar eindeloze verliezende reeks.
De koelkast van de Tates is bijna altijd leeg en er is een soortgelijk gevoel van vacature in de richting en uitvoeringen in de matte productie van de nieuwe groep van dit Sam Shepard -spel uit 1977.
‘Curse of the Starving Class’, die dinsdagavond opende in het Pershing Square Signature Center, begint met Wesley Tate (gespeeld door Cooper Hoffman, zoon van Philip Seymour Hoffman) en zijn moeder, Ella (Calista Flockhart), schuifelend rond een wrakband. Vaag op een keuken. Rommelige tellers, oude, niet -overeenkomende stoelen, kapotte kastdeuren, overal verbrijzeld glas – het huis ziet eruit alsof het door een orkaan wordt getroffen. (Scenic Design is van Arnulfo Maldonado.)
Maar de oorzaak was geen natuurramp in de traditionele zin; het was net Weston (Christelijke Slater), de Tate Family Patriarch, die weer naar huis terugkeert, stinkende aan drank “zoals een rang oud dier” en het breken van de deur. Hoewel de stormachtige dronkenschap van Weston verantwoordelijk is voor de meest egregious aandoening, is wanorde de gebruikelijke stand van zaken in het huishouden van Tate. De lege koelkast is de norm en Ella ruzie met haar dochter, Emma (Stella Marcus), over de vraag of ze deel uitmaken van de uitgehongerde klasse, of dat het zelfs bestaat.
De Tates komen nauwelijks rond, en iedereen heeft zijn of haar eigen oplossing over hoe verder te gaan: Ella is van plan het huis te verkopen aan een Skeevy Land -ontwikkelaar en het gezin naar een nieuw leven in Europa te vliegen, niet wetende dat Weston van plan is om dat te doen Verkoop het huis ook om zijn schulden te wissen. Wesley is van mening dat ze het huis moeten houden en het zelf moeten oplossen. En Emma plant haar aanstaande ontsnapping aan allemaal.
Leuk vinden Shepard’s “begraven kind” en “True West”, “Curse of the Starving Class” is een Amerikaanse tragikomedie, gelijke delen serieuze portretten en satire. Het beweegt tussen realisme en een gestileerd soort theater waarvan de logica meer wordt gedreven door lyriek en abstracties dan door meer traditionele karakterbogen of plotprogressie. Die een uitdaging kan vormen voor een regisseur, die moet rijden op een Shepard Balance Board, die tussen de Somber en de Sardonic, het echte en de metaforische moet wankelen.
De richting van Scott Elliott past niet in alle schijnbaar verschillende woordenschat van Shepard’s werk in een coherente toneeltaal. Gedurende het hele spel breken de personages willekeurig uit in monologen die uit een lucide droomstaat lijken. Emma Rhapsodiseert over haar ingebeelde toekomstige leven in Mexico als automonteur; Wesley herschept de geluiden en gevoelens van de avond dat Weston dronken in het huis stortte. Zelfs de landontwikkelaar heeft een toespraak over de krachten en ambities van het Amerikaanse bedrijfsleven.
In plaats van deze momenten op te nemen in het meer eenvoudige reilen en Zeil van het stuk, verhoogt Elliott hen verder door een prominente schijnwerpers (verlichting door Jeff Croiter) op het personage in te stellen, die deze lijnen niet aan de rest van de cast levert maar aan het publiek. Deze toespraken voelen dan didactisch aan op een manier die het script van Shepard nooit doet, hun vierde-wall-brekende uitvoering waardoor het spel ons onsamenhangend en zelfbewust staat, wat ook een probleem is met de uitvoeringen.
Wanneer de typisch passieve Ella later in de show in een expletieve woede uitbarst, bekritiseert Weston rustig haar verbuiging van de woorden en zegt: “Er klinkt er iets niet waar aan. Iets diep in de stem. In het hart van de dingen. ‘ Dat kan gemakkelijk ook van toepassing zijn op het acteren, wat intimiteit en urgentie mist. Flockhart’s Ella en Hoffman’s Wesley zijn niet zomaar onstuimig; Ze zijn een beetje saai. Slater doet het beste werk met zijn kijk op Weston, wiens gewelddadige uitbarstingen en wilde, slingerende bewegingen de productie met wat vonk bieden.
Dat is niet inclusief Lois, de 4-jarige rode schapen in Californië die de show bijna steelt als een dier dat tot de familie Tate behoort en wordt getroffen door iets smerigs. Echt, een deel van Lois’s blaten viel perfect in tempo met de dialoog tegenover Slater en Flockhart. (Lois is een professional, die ook een aanbevolen artiest was in het levende geboorte -gedeelte van het “Radio City Christmas Spectacular”.) Ik ben facetious, maar slechts een klein beetje – enkele van de grappigste momenten in de nacht dat ik het zag De show was onbedoeld, toen een groente in de open hand van een publiekslid ging vliegen, of toen Lois een gespannen argument onderbrak met een paar luide, enthousiaste “baas” jegens het publiek.
Het is verteld of de gravitas en humor van een productie meestal uit zijn vee komt, vooral als het een enscenering van een Sam Shepard -spel is. “Curse of the Starving Class” is een werk dat opzettelijk zijn personages berooft, maar niet hetzelfde zou moeten doen voor zijn publiek.
Vloek van de uitgehongerde klas
Tot en met 6 april in het Pershing Square Signature Centre, Manhattan; Thenewgroup.org. Looptijd: 2 uur 45 minuten.
