Een trap naar de camera. Toughy look, zonnebril, keert om. Wie is die rockspeler op de Nederlandse cover van de autobiografie van Rick Astley? Eh ja …, de Britse zanger grijnst 59 met nog steeds dat jongensachtige gezicht en de volledige top die hem op 21 -jarige leeftijd een direct pop -idool maakte. Dus hij, in de wollige trenchcoat van zijn vrouw in een poging de serieuze sfeer in de fotostudio te doorbreken.
Omdat zie de andere, originele Britse boekomslag uit zijn boek Nooit: de autobiografie – Rick Astley’s verhaal over zijn veelbewogen jeugd en snelle roem, opgenomen met de hulp van Voogd-Journalist Alexis Petridis. De klassieke portretfoto: Oud Muziekvedette poseert op een stoel met een blik van ‘Laten we dit omgaan met‘Tegen een grijze achtergrond. “Ik wil niet saai zeggen”, zegt Rick Astley, “omdat dat niet eerlijk is, maar de sessie was strikt en fantasierijk. Mijn God, zeg. Dus ik heb gewoon iets geks gedaan.”
Nooit Is zijn levensverhaal volgens beproefde tragische concept: de opkomst, de val en innerlijke transformatie naar een heroïsche opstanding. Nooit Is natuurlijk het eerste woord van de verpletterende zoete jaren tachtig hit ‘Never Gonna Give You Up’ waarmee Rick Astley in 1987 doorbrak. Op 21 -jarige leeftijd was hij de dappere popmarionet die in vaderlijke jassen werd geplaatst met dorky dansen in de gladde, alle hitlijsten domineren pop -rich van Britse producenten, aitken & waterman.
Zes jaar later, na nog meer gepolijst popsucces zoals ‘Samen voor altijd’ (1988) in ‘Ze wil met mij dansen’ (1988) en zijn laatste hit, de meer soulvolle ‘Cry for Help’ (1991) die al aantoonden dat hij in een andere richting wilde gaan, er was vooral de opluchting dat hij beroemd werd.
In een vrolijke verheffende verhalen, vol reflecterende gedachten en opzij, is Rick Astley openhartig en kwetsbaar in zijn autobiografie. Hij stelde het ook rond, zegt hij vanuit Denemarken, de geboorteplaats van zijn vrouw, filmproducent en manager Lene Bausager en hun woning van hun dochter. Ze wonen zelf nationaal in Surrey, Engeland.
“Ik wilde eerlijk zijn over wat mij is overkomen”, zegt Astley. “Zonder dingen mooier te maken dan ze zijn. Omdat ik op het podium beland, was zeker niet noodzakelijkerwijs vanwege mijn liefde voor muziek.” Zijn problemen begonnen lang voordat hij „We zijn geen vreemden om van te houden. Je kent de regels en ik ook … ” – De beroemde eerste zinnen van zijn Big Hits Song Sang. “Ik kwam op een podium omdat ik me op mijn gemak wilde voelen. Ik wilde veilig zijn. Ik wilde leuk vinden en aandacht. Meestal presenteren artiesten zich: ik doe dit voor de muziek, man. Maar ik wilde gewoon gaan van waar ik was.”
/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/02/28155645/data128713344-055644.jpg)
Donsachtig
Muziek toont zijn ontsnapping uit een disfunctioneel gezin. Richard Paul Astley, zoon van een arbeidersfamilie met vijf kinderen in Newton-Le-Willows in Noord-Engeland, groeide op in de trailer van zijn vader in een weide. Een van zijn broers stierf jong, zijn ouders hadden een vervelende scheiding. De ‘niet precies hoog opgeleide’ Rick nam aan dat hij zou komen werken in het tuincentrum van zijn vader. Totdat zijn vader mentaal meer en meer werd, steeds gewelddadiger werd en op een dag helemaal door het lint ging. In een gevecht zette Rick’s oudere broer hun vader een mes op de keel in de verdediging zodat ze konden vluchten.
In het boek vertelt Astley gedetailleerd over zijn traumatische, onstabiele jeugd. In de tussentijd lijkt het ook hoe gelukkig hij muziek wordt, zingt in coverbands in pubs als tiener. Zijn stem (“Ik zag eruit als 12, maar klonk als een oudere man”) trekt de aandacht van platenproducent Pete Waterman, bekend om de succesvolle producententeamvoorraad, Aitken & Waterman in de jaren tachtig. De hitmakers keken altijd uit naar een nieuwe stem die ze konden kneden in het dansbare, glinsterende en gepolijste geluid van hun hitfabriek. Astley was 19 jaar oud toen hij zijn kans pakte en naar Londen ging.
Zijn eerste gedachte in zijn nummer 1 hit in 1987: “Ik werd gered.” Hij maakt zijn eerste optreden op het muziekprogramma met Smaake Top van de pops rug. Of liever, hoe verdrietig het was, omdat hij geen idee had van televisie. “Eigenlijk was het allemaal belachelijk. Jij dróómmed die show. Eenmaal daar dacht ik: is dit het? Niemand legde me uit. En ik voelde me zo’n dwaas achter de microfoon. Ik maakte me zorgen, wat moet ik doen terwijl ik zing. En waar laat ik mijn handen achter als ik niet zing?” De vuisten kwamen vanzelf. “Als je me weer ziet, na een motordideo van Mötley Crüe kwam ik, zou ik zeggen: Dat is niet dansen, dat is ronduit angst.”
“Die in popmuziek belandt, probeert een leegte in zijn leven te vullen of te herstellen.” Tevergeefs, weet Astley nu. “De waarheid: je zult het nooit in de schijnwerpers krijgen.”
Achter de glitter en glamour was een onrustige jongeman, die ook de vader werd van een dochter op 25 -jarige leeftijd en de tol van snel verworven roem moest bedenken. Om nog maar te zwijgen van de verzoening met zijn turbulente jeugd. Astley begon bijvoorbeeld angsten te ontwikkelen, durfde geen vliegtuig binnen te gaan en ontving depressieve afleveringen. “Als grap zei ik soms dat het bergafwaarts is geweest sinds” nooit opgeven “. In de popmuziekmachine was het alles of niets, je had hits of je kon de vuilnisbak binnengaan.”
Zijn prefab-commerciële stijl ging tegen hem in, volgens het boek. Zijn muzikale richting begon te weg. Toen de releases stierven, begon de hele muziekindustrie. Hij was 27 jaar oud toen hij de stekker uit zijn carrière haalde.
De Rick Roll
Hij werd vaak gevraagd om een boek te schrijven. Zijn antwoord was altijd hetzelfde: “Daar heb ik niet lang genoeg voor geleefd.” Maar daar is iets in veranderd. “Mensen kennen me van die nummers vanaf dat moment. Tot ik plotseling een nummer 1-Hitalbum in Groot-Brittannië had. BBC Radio 2 heeft de afgelopen zes jaar tien nummers gerund. Ik ben geen echte popster, maar plotseling is er deel twee in mijn verhaal.”
/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/02/28155646/data128212844-8f102b.jpg)
Bovendien zijn zijn ouders nu gestorven. “Ik wilde nooit dingen zeggen die hen van streek zouden maken. Hoewel ik daarna niet met mijn vader heb gesproken, bipolair, de afgelopen twintig jaar. Veel therapie werd voor mij gebruikt om trauma’s te verwerken en weer een aangenaam persoon te worden. Met mijn broers en zus deel ik nu het gevoel dat onze ouders van ons hielden, maar dat ze helemaal niet goed waren.”
Het feit dat Rick Astley plotseling een jaar in beeld is geweest of wat niet in het minst was vanwege de ‘Rickroll’ – Rick Astley werd een internetgrap uit 2007. Dacht je naïef om op een spannende link te klikken: Astley deed plotseling zijn ‘Never Go Give You Up’ -dans. In grappen, toespraken van politici, overal waar je onverwacht was gekoppeld aan de videoclip op YouTube – je bent ‘GERMKKROLD’.
Of hij beledigd was? “Nee.” De nogal detentie en toenemende grap, ontworpen door een irritante Koreaanse systeembeheerder, heeft het leven van Astley veranderd, merkt hij droog op. “Het effect was onmiskenbaar: de video heeft meer dan anderhalve miljard views op YouTube. Plots bereikte ik een ander jong publiek met dat nummer, bij shows dragen jonge meisjes t-shirts met de tekst erop.” Het heeft iets leuks als jonge mensen zelf beslissen als ze iets cools denken, denkt hij. “De jeugd heeft absurd veel muziek uit het verleden. En alleen nu voel ik: die hit zal nooit meer verdwijnen. En dat is oké. Het is mijn DNA. “
Lees ook
Meer over Rick Astley
De Rickroll heeft zijn popcarrière nieuw leven ingeblazen. Astley werd opnieuw gevraagd, aanvankelijk als Campy Act. Nu ervaart hij zijn renaissance met albums en rondleidingen. Zijn stem is nog steeds soulvol en als een singer-songwriter die nu zijn eigen albums maakt- 50 (in 2016), Mooi leven (2018) in Zijn we er al? (2023) – Fans van dan drukken hem opnieuw. Hoewel ze altijd wachten op die ene hit van bijna veertig jaar geleden.
Zijn opstanding was een feit op het piramide -podium op het Mega Festival Glastonbury. Daar stond hij op, Rick verdomd Astley opende zaterdag: “Kun je het geloven?” “Ik was doodsbang, eerst was het veld nog steeds leeg. Ongeveer tachtig duizend mensen vonden later Rick Astley op Glastonbury het meest normale ding ter wereld. Zijn oude hits. Covers van onder andere, Harry Styles en later ook smeden cijfers.” De mensen vrezen het. ” Het gaf me een onwerkelijk gevoel, alsof ik uit mijn lichaam was gestapt. ‘Alsof hij het altijd heeft gedaan. Oh, wacht.
