Ruben Amorim doet zich voor als de valsspeler van Manchester United, maar de rotting zit dieper | Manchester United

Thij dacht dat het altijd zo was geweest dat het nu niet kon gebeuren. Het is in het moderne voetbal gewoon niet mogelijk dat een superclub degradeert. Manchester United is in 1974 misschien ten onder gegaan, maar dat zal in 2025 niet gebeuren. Zelfs toen Ruben Amorim dat zei United was in een degradatiestrijd verwikkeld na maandag 2-0 nederlaag tegen Newcastlehij bedoelde te shockeren.

En dat gaat nu niet gebeuren. United zal niet degraderen. Ze hebben waarschijnlijk maar vijftien punten uit de tweede seizoenshelft nodig om veilig te zijn, en de financiële structuur van het moderne voetbal betekent dat er minstens drie ploegen slechter zijn dan zij. Toch is het veelbetekenend dat Amorim over degradatie kon spreken zonder dat het volkomen absurd klinkt, waaruit blijkt dat het de moeite waard is om de berekening uit te voeren en uit te zoeken wat voor soort telling nodig zou kunnen zijn voor United om te overleven. Wat er bij United is gebeurd sinds het vertrek van Sir Alex Ferguson voelt als een gedachte-experiment dat werkelijkheid is geworden: wat zou er nodig zijn om de meest succesvolle ploeg in de Engelse geschiedenis ten onder te laten gaan?

Je zou het niet snel kunnen doen. Ongeduld zou tot verontwaardiging hebben geleid die het project van achteruitgang zou hebben gedwarsboomd. Je hebt een zorgvuldig beheerd proces van drift nodig, zodat vijf totaal verschillende managers een team van diepgaande onsamenhangendheid kunnen samenstellen. Je zou verbazingwekkende sommen geld moeten verspillen aan oudere spelers, spelers die nooit goed genoeg zijn en spelers wier potentieel je buitensporig hebt overschat, om ervoor te zorgen dat naleving van de winstgevendheid en duurzaamheid (PSR) betekent Er kunnen geen massale uitgaven plaatsvinden om het probleem op te lossen.

Na jaren zonder sportief directeur met overkoepelende bevoegdheden om de club vorm te geven, zou je de club benaderen staatsgreep door een situatie te bedenken waarin er plotseling een heel politburo van hen bestaat, wat een geheel nieuwe laag van intriges en verwarring toevoegt. De laatste geniale zet zou zijn om een ​​zelfverzekerde ideoloog aan te stellen, een alom begeerde manager met duidelijke bekwaamheid maar iemand die erop staat een systeem te spelen dat op de een of andere manier, ondanks de chaotisch eclectische aard van de ploeg, past niet bij één speler erin.

United is de club geworden die ze zouden zijn geweest als Mel Brooks een duistere satire over hen had geschreven – met als bonus een Val van het Huis van Usher-stijl concrete metafoor als Old Trafford, instortend dak, is besmet met muizen.

Amorim is in dit alles de schuldige. Het is niet zijn schuld. Hij bracht Sporting voor het eerst in 19 jaar naar de Portugese landstitel, een periode waarin ze met faillissement hadden geflirt, ultras het trainingsveld hadden laten binnendringen en probeerden de contracten van verschillende spelers te ontbinden. Als hij dat kon omdraaien, hoe moeilijk zou United dan kunnen zijn? De indruk dat hij maandag, toen hij tevergeefs gebaarde op de zijlijn, met nog geen tien minuten gespeeld en United al achter zich, met een gapend middenveld, is dat hij enig idee begint te krijgen.

Dit is het Russell Martin-probleem schrijf groot. Amorim heeft geweldig spel gemaakt met zijn systeem. Hij wil dit seizoen de spelers ermee vertrouwd maken, uitzoeken wie kan floreren en wie vervangen moet worden. Hij zal United veranderen zonder dat het hem verandert; Maar hij moet de afgrond al kunnen voelen terugstaren.

Erik ten Hag wisselde tijdens de rust in zijn tweede wedstrijdmet United met 4-0 achter bij Brentford; in zekere zin werd zijn hele carrière bij United vanaf dat moment schadebeperking. Als Amorim op dezelfde manier handelt, als hij een compromis sluit na zo’n aanvankelijk dogmatisme, wat zegt dat dan? Heeft dit invloed op zijn geloofwaardigheid? Geeft zij twijfel toe? Betekent dit dat spelers, ook al is het maar onbewust, iets minder betrokken zijn bij de revolutie, wetende dat hun leider niet helemaal de onwankelbare man van geloof is die ze dachten?

Maar als hij niet verandert, wat dan? United gaat door. Misschien vindt Bruno Fernandes vorm. Wellicht zorgt Amad Diallo voor nog meer sprankelende optredens. Misschien maakt André Onana enkele reddingen en scoort Rasmus Højlund enkele doelpunten. Misschien winnen ze opnieuw de FA Cup of kwalificeren ze zich voor Europa. Maar waarschijnlijker is dat niet. Het gebrek aan Champions League-voetbal heeft sowieso een negatieve invloed op hun financiën. Het PSR-systeem beperkt de uitgaven die Amorim nodig heeft. Nederlagen, zelfs als de context van het opleggen van een nieuwe stijl wordt begrepen, knagen aan het vertrouwen. Zal United echt klaar zijn om volgend seizoen van start te gaan?

En nog belangrijker: betekent dit dat deze campagne is afgeschreven? Maandenlang spelers zien spartelen in een systeem waar ze niet geschikt voor zijn, terwille van een betere toekomst? Dat blijft misschien vermakelijk voor de rest van de wereld, maar hoe moeten United-fans reageren, vooral in een tijd waarin dat zo is? ticketprijzen zijn verhoogd en concessies afgeschaft? Niet alleen zal je opa de volle mep moeten betalen om binnen te komen, maar als hij daar aankomt, zal hij kijken naar wat in feite een verheerlijkte trainingssessie is voor de afdankertjes van morgen. Misschien denkt Sir Jim Ratcliffe dat gepensioneerden zullen genieten van de nostalgie van het kijken naar het slechtste United sinds ze een jongen waren. ‘Denk je dat dit erg is, zoon? Je had in Palace moeten zijn, December ’72 …”

Het is gemakkelijk om sympathie voor Amorim te hebben. Alles is tegen hem gestapeld. Hij probeert zijn ideeën op te leggen aan een disfunctionele kant te midden van een volle agenda. Maar wat dacht hij tegelijkertijd dat er zou gebeuren als hij Casemiro en Christian Eriksen op het midden van het middenveld tegen Newcastle zou inzetten? En ja hoor, ze werden overspoeld, net zoals ze waren in Ipswich geweest in Amorim’s eerste spel de leiding.

Als deze uitgebreide openbare spoedcursus in 3-4-3 doorgaat, moet dat zeker gebeuren met meer energie in het midden. Ook al zal defensieve stevigheid zondag op Anfield het voornaamste doel zijn tegen Liverpool, toch moeten er tegen kleinere ploegen middelen worden gevonden om de vleugelverdedigers vrij te laten, wier bewegingen niet alleen op zichzelf nodig zijn, maar ook om de brede aanvallers te ontsluiten.

Maar dat zijn details. De positionering van Diogo Dalot is niet de reden dat United zojuist de slechtste maand sinds 1930 heeft gehad. Dit is waar een decennium van wanbeheer toe leidt, en dit zal niet teniet worden gedaan door een mooie nieuwe formatie alleen. Dit gaat niet langer over simpele oplossingen, over de vorm of de manager – het gaat over de langetermijnrevisie van alles bij de club. En dat kan jaren duren.