Viva la coffeeshop: Waarom we daar nu moeten afspreken!

CNN
—

Noot van de redactie: noem ze passies. Noem ze obsessies. Dit zijn de unieke dingen die CNN-medewerkers ons leven niet kunnen voorstellen zonder. We delen onze raves en liefdes, of het nu een object, plaats, ervaring of een niche-interesseonderwerp is waar we gepassioneerd over zijn. U hoeft onze aanbevelingen niet op te volgen, maar ze kunnen uw leven wel veranderen.

Coffeeshops redden misschien niet de wereld, maar met elke schuimige cappuccino en kruimelige bosbessenmuffin doen ze meer voor je geestelijke gezondheid en de samenleving als geheel dan je waarschijnlijk beseft.

Aan de ene kant zijn ze de huiskamer van de wereld. Het zijn ontspannende ‘derde ruimtes’ – andere plaatsen dan het huis en kantoor waar mensen samenkomen – met mogelijkheden voor heerlijk eten en drinken, een gesprek, of schrijven, lezen of nadenken, plus goede muziek, en niemand die je onder druk zet om verder te gaan .

Maar deze bedrijven zijn ook een percolator van revolutionair thought leadership. De afgelopen 500 jaar zijn coffeeshops dé trend geweest platform voor politieke, sociale en creatieve bewegingenbroedplaatsen voor artistieke bezigheden en de marktplaats voor ideeën.

Het allerbelangrijkste is dat coffeeshops gemakkelijk toegankelijke voorbeelden zijn van wat politieke wetenschappers ‘sociale infrastructuur’ noemen, een manier om ons met elkaar te verbinden in een tijdperk waarin we steeds eenzamer en verdeelder worden. Meer specifiek kunnen deze ruimtes zijn wat Harvard-professor Robert Putnam is noemt ‘overbruggend sociaal kapitaal’ dat vreemden bij elkaar brengt (zoals bijna iedereen houdt van koffie).

In zijn boek “Alleen bowlen: The Collapse and Revival of American Community”, legt Putnam uit dat het interactieve en integrerende effect van “bridging” correleert met de kracht van de gemeenschap en maatschappelijke tolerantie. ‘Als we een gouden toverstaf hadden die op miraculeuze wijze meer overbruggend sociaal kapitaal zou kunnen creëren’, schrijft hij, ‘zouden we die zeker willen gebruiken.’

Koffiehuizen waren de oorspronkelijke CNN, waar het publiek nieuws, commentaar en hoofdverhalen kreeg van kranten, tijdschriften en collega-klanten die deelden wat ze wisten. In Londen stonden ze in de 17e eeuw bekend als ‘penny-universiteiten’ vanwege de kennis die je kon verkrijgen voor de prijs van een kom koffie (zoals die toen werd geserveerd).

Niet lang daarna waren koffiehuizen in Philadelphia, Boston en New York ontmoetingsplaatsen voor kolonialisten die plannen maakten voor een revolutie. Ze dronken geen Britse thee, dat is zeker. En tavernes waren minder bevorderlijk voor de follow-up de volgende dag.

In Wenen waren de oude kaffeehäusers uit het begin van de 20e eeuw praktisch een tweede thuis voor schrijvers en intellectuelen (waaronder Hemingway, Freud en Lenin). Sommigen accepteerden post van klanten, lieten hen rondetafelgesprekken houden en hielden een voorraad pennen en papier beschikbaar voor wanneer de bliksem sloeg in.

Er wordt veel inspirerend (zo niet ronduit subversief) gedacht in deze ruimtes waar we nu onze laptops en vrienden meenemen. We worden allemaal al generaties lang gestimuleerd door het bedrijf en het belangrijkste exportproduct van de coffeeshop: een drank die belast is met de ontmoedigend vitale en metaforische taak om de wereld wakker te schudden. Voeg daar theehuizen aan toe, in sommige landen populairder dan koffie, en je hebt nog meer toegang tot deze instelling.

Ik hou heel veel van koffie, maar ik hou nog meer van coffeeshops. De ruimtes zijn niet alleen ontworpen om te praten, schrijven, lezen en rondhangen; ze zorgen er juist voor dat je die dingen wilt doen. De barista’s zijn allemaal iets cooler dan je vrienden. De muziek is vaak betrouwbaar goed samengesteld (zie vorige zin over de barista’s). Het lawaai van de plaats en de cafeïnehoudende energie zijn levensbevestigend.

Sommige van deze kwaliteiten doen denken aan je huis, maar ze zijn veel beter dan je eigen keuken of woonkamer, tenzij je zwaar hebt geïnvesteerd in een professionele espressomachine en een gestage stroom vrienden hebt.

Maar de reden dat ik aanbeveel om rond te hangen in coffeeshops is vooral te danken aan de mensen die het historisch waarderen om rond te hangen in coffeeshops: kunstenaars, muzikanten, dichters, schakers, gesprekspartners, lezers, schrijvers, studenten en culturele revolutionairen – kortom, mijn favoriete types. van mensen. Ze zijn er allemaal. Uithangen. Ik wacht op jou om lid te worden van de gesprek.

Nip en blijf een tijdje

Ik begrijp niet waarom je voor een kopje koffie zou betalen en er vervolgens mee de koffieshop uit zou lopen. Om ervan te nippen terwijl je loopt of rijdt? Dat is hetzelfde als een concertkaartje kopen, maar vanaf de parkeerplaats naar de muziek luisteren. Als je twintig jaar geleden een café in Parijs binnenging en om een ​​koffie to go vroeg, wisten ze niet hoe ze je moesten helpen. De waarde zit in het verblijf.

Beschouw uw favoriete koffiedrankje als de toegangsprijs voor de verdere plezierige koffieshopervaring. “Ik heb een kop koffie gekocht, ik woon hier nu”, legde Jerry Seinfeld uit in een aflevering van zijn serie met coffeeshops, “Comedians in Cars Getting Coffee.” Maar blijven is ook wat een gemeenschapsruimte tot het overbruggende sociale kapitaal maakt dat we collectief nodig hebben.

Mijn eerste Java-plek was vlak bij de campus waar ik naar school ging, de Universiteit van Maryland in College Park. Planet X was een ruimte die eruitzag alsof hij was ingericht vanuit de meubelafdeling van een eigenzinnige tweedehandswinkel, inclusief een lamp gemaakt van een gouden Boeddhabeeld. Verhelderend! In de coffeeshop werden (slechte) poëzieavonden georganiseerd en af ​​en toe open microfoons met livemuziek. De koffie was niet geweldig, maar de collegiale sfeer wel. We hadden ook een Starbucks in de Student Union, maar dat was niet hetzelfde.

Geen schaduw op Starbucks en andere ketens – ze hielpen de zogenoemde tweede golf van koffieshopbewegingen inluiden, die op elke straathoek een honger van de consument naar cafeïnehoudende dranken creëerde en leidde tot de derde golf van ambachtelijk koffievakmanschap waar we nu van genieten.

Terwijl sommige mensen troost vinden in de vertrouwde keten, geef ik de voorkeur aan de persoonlijkheid van een uniek exemplaar. De onafhankelijke coffeeshop is ontworpen met de stijl en persoonlijkheid van de eigenaar in plaats van de franchise-gemandateerde gelijkheidshandleiding die door het bedrijf is overgeleverd. Bovendien weten alle koffiedrinkers dat het donkere spul beter smaakt uit een mok dan uit een papieren bekertje.

Maar ongeacht de kwaliteit van de scone, de alchemie van een romige maar sterke cortado, de hipheid van de afspeellijst of het comfort van de bank, het zijn de klanten die een coffeeshop zijn essentie geven.

Als ik op reis ben, ga ik op zoek naar coffeeshops, zoals mijn broer tijdens zijn reizen platenwinkels bezoekt en mijn oudste dochter kringloopwinkels verkent. Ik zal snel een plek inschatten en beslissen of het de moeite waard is om er een recensie over te schrijven in mijn dagboek, waarbij ik de coffeeshop in verschillende categorieën beoordeel (zitplaatsen, sfeer, lekkernijen, cupwear, klanten, enzovoort). Ik volg ze als een manier om te onthouden de volgende keer dat ik in die stad ben of om anderen aan te bevelen daarheen te gaan.

Maar wat de coffeeshopervaring belangrijk maakt voor ons als individu en als samenleving is iets dat groter is dan de som der delen. Dit bijzondere karakter kan waarschijnlijk het beste worden gecategoriseerd door Putnams term ‘overbrugging van sociaal kapitaal’. Alle lagen van de bevolking komen in deze ruimtes samen en zitten elleboog aan scone op de meer populaire plekken. Zelfs als je alleen gaat, zul je interactie hebben, verbindingen leggen, genieten van het gezelschap van vreemden.

Ik vroeg de eigenaren van enkele van mijn favoriete coffeeshops wat zij zo waardevol vinden aan de ruimtes die zij beheren. Dit is wat ze zeiden.

Rebecca Henson, mede-eigenaar van Bakkerij & Café Wildflour in Emigrant, Montana: “Ik las onlangs dat mensen tegenwoordig een tekort hebben aan ‘derde plaatsen’, dat wil zeggen, niet op het werk of thuis. Het zette me echt aan het denken over hoe belangrijk het kan zijn om een ​​andere plek te hebben waar je je op je gemak kunt voelen, vooral in deze gekke tijden, waarin het vinden van je plek in de gemeenschap verwarrend kan lijken. Eten en reizen zijn beide zulke verbindingen, en we doen ons best om een ​​openheid te creëren die meteen duidelijk is als je bij ons binnenstapt.”

Amanda en Anthony Stromoski van Ruwe Draft Bar & Boeken in Kingston, New York: “Coffeeshops, vooral als ze zijn ontworpen met comfortabele en gemeenschappelijke zitplaatsen in gedachten, kunnen voorzien in de behoefte aan die belangrijke ‘derde ruimte’ waar mensen kunnen ontsnappen, zich op hun gemak voelen, vrienden ontmoeten en nieuwe mensen ontmoeten. verbindingen.”

Mica Burgess, beheerder van De Den in Washington, DC: “Ik denk dat ze historisch gezien zo’n belangrijke ontmoetingsplaats zijn geweest voor intellectuelen, creatievelingen en revolutionairen. Ik denk niet dat dit veranderd is. Het zijn plaatsen van troost, plaatsen waarop u kunt vertrouwen als het leven u in een wervelwind brengt. Het zijn plekken waar mensen uit alle lagen van de bevolking met elkaar in contact kunnen komen via eten, drinken en sfeer. Het kan de laatste tijd lastig zijn om die verbinding te vinden. Uiteindelijk zijn coffeeshops een toevluchtsoord voor iedereen die er een nodig heeft.”

Ken Leonard, eigenaar van Koffiebranders van Mozart in Austin, Texas: “Je hebt veel mensen die levens hebben gebroken en zijn verhuisd van waar ze vandaan komen. Je hebt mensen die diepgeworteld een plek nodig hebben om verbinding te maken met mensen. Een vreemde kan snel een geweldige vriend worden door gewoon naast elkaar aan de koffiebar te zitten.”

Cameron Moores, mede-eigenaar van C&P Koffiebedrijf in Seattle: “Ze bevorderen een gemeenschapsgevoel dat moeilijk te vinden is in deze wereld van elektronische bijeenkomsten. In ons geval helpen we relaties te ontwikkelen door klanten (buren) met elkaar te laten kennismaken, goede doelen te steunen (fondsenwervers, kunst- en ambachtsbeurzen), lokale bedrijven zoals hondenuitlaters en huisschilders te promoten, en kunst, muziek en poëzie te ondersteunen. Het is zo leuk om een ​​gemeenschap te zien groeien, maar ook om een ​​gevoel van plaats en stabiliteit te behouden.”

Gísli Marteinn, mede-eigenaar en mede-oprichter van Reykjavík, IJsland Café Vesturbær: “Als het goed wordt gedaan, is de coffeeshop een democratische, open, openbare ruimte die je rust kan geven van de rest van de wereld, een soort veilige ruimte. Het is ook een ontmoetingsplaats voor vrienden om fijne momenten te vieren, ruimte om te focussen, na te denken, te lezen of te werken.”

Buffy Maguire, mede-eigenaar van San Francisco Java-strand: “Ik denk dat het een weerspiegeling wordt van de buurt en vervolgens onderdeel wordt van de cultuur. Het gaat over de kunst van het rondhangen, over wat er gebeurt op die langzame momenten met degenen met wie je omgaat. En er gebeurt iets magisch op die momenten zonder script. En ik denk dat onze samenleving profiteert van die momenten en er meer van nodig heeft.”

Ik heb natuurlijk nog meer favorieten, verspreid over de hele wereld. Mijn ideale koffieshop is het gezellig-rustieke Macy’s European Coffeehouse & Bakery in Flagstaff, Arizona. In Los Angeles is dit het openlucht Trails Café in Griffith Park. In Atlanta, waar ik woon, geef ik de voorkeur aan de rustige, coole kleur van Chrome Yellow. In San Francisco, waar ik vroeger woonde, is het Java Beach tegenover de duinen en de Stille Oceaan. In Manhattan, een ander voormalig huis, ben ik dol op de Hongaarse banketbakkerij naast Columbia University, met zijn muffe koffie, weinig licht en losse gebakjes. Het zit vol met serieuze studenten, die discussiëren over het communisme, de vrije wil en andere onderwerpen waar je pas echt aan denkt als je op de universiteit zit en rondhangt in coffeeshops.

En dat is het mooie van coffeeshops. Op deze bijeenkomsten van vrienden en vreemden heb je een echte kans om na te denken over iets nieuws, of over iets ouds op een nieuwe manier – bijvoorbeeld een schijnbaar gewone, maar toch buitengewone coffeeshop.