Voors en nadelen van nieuwe drugs van Alzheimer: hoe lang je zou kunnen leven zonder hulp

CNN
–

Stel je voor dat je net de diagnose bent gesteld Milde cognitieve achteruitgang Vanwege de ziekte van Alzheimer. Uw arts zou kunnen voorstellen om een ​​van de nieuwere medicijnen te gebruiken, zoals Lecanemab of Donanemabdie zijn aangetoond in klinische onderzoeken om plaque-veroorzakende amyloïde eiwitten uit de hersenen te verwijderen die het kenmerk van Alzheimer zijn.

Beide medicijnen vereisen echter tijdrovende tweewekelijkse of maandelijkse infusies en dragen het risico op levensbedreigende zwelling of bloedingen in de hersenen. Dan zijn er de kosten – Zelfs op MedicareCo-pays voor het jaar kunnen duizenden dollars zijn.

Zijn deze nadelen het risico waard? Je kunt beslissen dat het antwoord ja is als je wist hoe lang je misschien zelf onafhankelijk woont, zei Dr. Sarah Hartz, een professor in de psychiatrie aan de Washington University School of Medicine in St. Louis. Ze is de hoofdauteur van een nieuwe studie die de hoeveelheid tijd schatte die mensen kunnen blijven uitvoeren zonder hulp na het begin van Lecanemab, op de markt gebracht als Leqembi, of Donanemab, op de markt gebracht als Kisunla.

“Patiënten willen weten hoe lang een medicijn hen in staat zal stellen om te blijven rijden, hun eigen rekeningen te betalen, thuis te koken en zichzelf te kleden,” zei Hartz.

Berekeningen varieerden van acht maanden tot nog eens 39 maanden onafhankelijk leven, afhankelijk van de ernst van de ziekte toen de medicatie werd gestart.

“We zouden niet willen dat mensen op deze cijfers als definitief rekenen, omdat het slechts een schatting is en afhankelijk is van de persoon en waar ze zijn in hun cognitieve achteruitgang,” zei Hartz. “In plaats daarvan moeten ze deze schattingen gebruiken om een ​​gesprek met hun arts te structureren over het medicijnen: ‘Ok, is dit goed voor mij of niet?'”

Het gebruik van taal die zinvol is voor patiënten bij het bespreken van de prognose van de ziekte is een enorm voordeel voor zowel clinici als patiënten, zei neuroloog Dr. Richard Isaacson, onderzoeksdirecteur bij het Institute for Neurodegeneratieve ziekten in Boca Raton, Florida. Hij was niet betrokken bij de studie.

“Dit zijn echter geen wonderdrugs, dus houd dat in gedachten,” zei Isaacson. “Het enige dat gebeurt, is dat mensen in de loop van de tijd minder slechter worden – in plaats van met drie jaar te dalen, dalen ze met twee jaar.”

De studie, Donderdag gepubliceerd In het tijdschrift Alzheimer’s & Dementia: Translational Research & Clinical Interventions, analyseerde de gegevens van de Washington University over de natuurlijke progressie van de ziekte van Alzheimer bij 282 patiënten die niet waren behandeld met medicatie.

‘We hebben naar vier verschillende specifieke functies gekeken: kan de persoon zijn rekeningen betalen, een auto besturen, hun eigen agenda en medicijnen beheren en hun eigen maaltijden bereiden? ” Zei Hartz. “We definieerden het verlies van onafhankelijk leven als hulp nodig bij ten minste drie daarvan.”

De hoeveelheid tijd onbehandelde patiënten die onafhankelijk wonen, werd gebruikt om een ​​tijdschema van afname te creëren. Dat traject werd vervolgens vergeleken met wat werd gezien bij patiënten die Lecanemab en Donanemab gebruikten tijdens de klinische studie van elk medicijn.

Een persoon met een typische milde cognitieve achteruitgang, zoals het vergeten van afspraken of niet in staat zijn om de gesprekken volledig te volgen, zou kunnen verwachten dat hij 29 maanden zonder behandeling onafhankelijk zou leven, zo bleek uit de analyse.

Het nemen van Donanemab voegde acht maanden onafhankelijkheid toe, terwijl Lecanemab 10 maanden werd toegevoegd, volgens de berekeningen. Hoewel die extra maanden misschien geen lange uitbreiding van de onafhankelijkheid lijken te zijn, kunnen de schattingen voor sommige mensen zinvol zijn, zei Hartz.

“De medicijnen zijn erg duur, maar als je dat eenmaal vergelijkt met de kosten van een residentiële zorgfaciliteit of een verpleeghuis, heb je misschien een ander perspectief,” zei ze.

Mensen met milde maar voor de hand liggende symptomen – zoals het herhalen van dezelfde vragen of verdwalen – die al in een woonfaciliteit wonen, willen ook weten wanneer ze extra, duurdere zorg nodig hebben, zei Hartz.

In dit stadium van de ziekte schatten onderzoekers dat Donanemab nog een extra 19 maanden droeg om onafhankelijk te kunnen kleden, te eten en te baden. Lecanemab zorgde voor 26 extra maanden zelfzorg.

“Ik wil benadrukken dat het doel van deze studie niet was om te pleiten voor of tegen deze medicijnen,” zei Hartz. “Het doel van de paper is om de impact van deze medicijnen op context te plaatsen op manieren die mensen kunnen helpen de beslissingen te nemen die het beste zijn voor zichzelf en hun familieleden.”

De in het onderzoek gebruikte analyse ging echter aan veranderingen in dementiescores ‘zijn lineair en kunnen worden gelijkgesteld aan veranderingen in maanden van het leven. Dit is nooit gevalideerd, ”zei Dr. Alberto Espay, een professor in de neurologie aan de Universiteit van Cincinnati en directeur en onderzoek heeft voorzitter van het Gardner Family Center voor de ziekte van Parkinson en bewegingsstoornissen.

“Verder betekent ‘uitbreiding van onafhankelijkheid’ statistisch langere tijd in dezelfde staat vóór verdere achteruitgang, niet op statistische verbetering,” zei Espay in een e -mail. “Dit is belangrijk omdat patiënten niet kunnen worden geadviseerd dat ze zullen verbeteren als ze bij de behandeling worden gebruikt.”

In plaats daarvan, voegde hij eraan toe, moeten patiënten “hopen dat hun achteruitgang langzamer zal zijn dan wanneer ze niet in behandeling zijn”, terwijl ze ook hopen dat ze geen hersenzwelling of bloedingen zullen ervaren.

Wanneer de Amerikaanse Food and Drug Administration sneller de goedkeuring van Lecanemab en later donanemab, sommige artsen zeiden dat ze waren sceptisch Of de bescheiden verbetering in klinische onderzoeken het risico waard was.

Gerandomiseerde gecontroleerde klinische onderzoeken vonden mensen die Lecanemab nemen vertraagde hun achteruitgang met 27% na 18 maanden vergeleken met degenen die niet in het medicijn zaten. Dat verschil was ongeveer een half punt op een veelgebruikte schaal om de progressie van dementie te meten.