Senior Noord -Amerika correspondent
Plots ligt de handelsoorlog van Donald Trump in veel scherper focus.
In plaats van een gevecht op alle fronten tegen de wereld, lijkt dit nu veel meer op een gevecht op bekend Trumpiaans territorium: America v China.
De 90-daagse pauze voor de hogere “vergeldings” -tarieven die op tientallen landen worden geheven, laat nog steeds een universeel tarief van 10% achter.
Maar China-dat alles van iPhones naar het speelgoed van kinderen wordt verzonden en goed is voor ongeveer 14% van alle Amerikaanse import-is uitgekozen voor een veel strengere behandeling met een oogharding van 125%.
Trump zei dat de toename te wijten was aan de bereidheid van Beijing om wraak te nemen met zijn eigen 84% heffing op Amerikaanse goederen, een beweging die de president beschreef als een “gebrek aan respect”.
Maar voor een politicus die zich voor het eerst naar het Witte Huis vocht op de achterkant van een anti-China-boodschap, is er veel meer aan dit dan eenvoudige vergelding.
Voor Trump gaat dit over de onafgemaakte zaak van die eerste ambtstermijn.
“We hadden niet de tijd om het juiste te doen, wat we nu doen,” vertelde hij verslaggevers.
Het doel is niets minder dan de opsluiting van een gevestigd systeem van wereldwijde handel gecentreerd op China als de fabriek van de wereld, evenals de ooit wijdverbreide mening dat het onderbouwde – het idee dat meer van deze handel op zichzelf een goede zaak was.
ReutersOm te begrijpen hoe centraal dit is voor het denken van de Amerikaanse president, moet je teruggaan naar de tijd voordat iemand ooit aan hem beschouwde als een mogelijke kandidaat voor kantoor, laat staan een waarschijnlijke winnaar.
In 2012, toen ik voor het eerst uit Shanghai meldde – China’s Business Capital – werd verhoogde handel met het land door bijna iedereen gezien – wereldwijde bedrijfsleiders, Chinese functionarissen, die buitenlandse regeringen bezoeken en handelsdelegaties, buitenlandse correspondenten en geleerde economen – als een geen brainer.
Het was de wereldwijde groei te stimuleren en bood een eindeloze aanbod van goedkope goederen, waardoor het Chinese leger van nieuwe fabrieksarbeiders in toenemende mate in wereldwijde toeleveringsketens in toenemende mate ingebed en lucratieve mogelijkheden bood aan multinationale ondernemingen die hun waren die hun waren verkocht aan de nieuw geslagen middenklasse.
Binnen enkele jaren na mijn aankomst had China de VS overtroffen om ‘s werelds grootste markt te worden voor Rolls Royce, General Motors en Volkswagen.
Er was ook een diepere rechtvaardiging.
Naarmate China rijker werd, zo ging de theorie, zouden het Chinese volk de politieke hervorming beginnen te eisen.
Hun bestedingsgewoonten zouden China ook helpen overstappen naar een consumentenmaatschappij.
Maar de eerste van die ambities is nooit gebeurd, waarbij de regerende communistische partij van China zijn greep op de macht alleen maar aanscherpte.
En de tweede gebeurde niet snel genoeg, waarbij China niet alleen nog steeds afhankelijk is van de export, maar ook openlijk van plan is om steeds dominanter te worden.
Het beruchte beleidsblauwdruk – gepubliceerd in 2015 en getiteld Made in China 2025 – bracht een enorme visie uit om een wereldleider te worden in een aantal belangrijke productiesectoren, van ruimtevaart tot het bouwen van gebouwen tot elektrische voertuigen.
En dus was het dat slechts een jaar later een compleet politiek onbekend een buitenstaander begon voor de Amerikaanse president, die de zaak herhaaldelijk maakte op het campagnespoor dat de opkomst van China de Amerikaanse economie had uitgehold, de achteruitgang van de Rustbelt had uitgeschakeld en werknemers in de beurs had gekost, hun levensonderhoud en waardigheid.
Trump’s eerste handelsoorlog brak de schimmel en verbrijzelde de consensus. Zijn opvolger, president Joe Biden, hield veel van zijn tarieven op China op zijn plaats.
En toch, hoewel ze ongetwijfeld China wat pijn hebben veroorzaakt, hebben ze niet veel gedaan om het economische model te veranderen.
China produceert nu 60% van ‘s werelds elektrische auto’s – een groot deel van hen gemaakt door zijn eigen merken van eigen bodem – en 80% van de batterijen die hen van stroom voeden.
Dus nu is Trump terug, met deze tit-voor-tat escalatie op heffingen.
Het zou aantoonbaar de grootste schok zijn die ooit is geleverd aan het gevestigde wereldwijde handelssysteem, ware het niet voor alle andere on-again off-again tariefmaatregelen die de Amerikaanse president de afgelopen dagen heeft uitgerold.
Wat er vervolgens gebeurt, hangt af van twee belangrijke vragen.
Ten eerste, of China dat aanbod op zich neemt om te onderhandelen.
En ten tweede, ervan uitgaande dat het uiteindelijk doet, of China bereid is om het soort grote concessies te doen waarnaar Amerika op zoek is, inclusief een volledige revisie van haar exportgedreven economische model.
Bij het beantwoorden van hen is het eerste dat we moeten zeggen dat we zich op volledig niet -gecharterd gebied bevinden, dus we moeten op hun hoede zijn voor iedereen die zegt dat ze weten hoe Beijing waarschijnlijk zal reageren.
Maar er zijn zeker redenen om voorzichtig te zijn.
De visie van China op zijn economische kracht – één gebaseerd op sterke export en een strak beschermde binnenlandse markt – is nu nauw verbonden met zijn idee van nationale verjonging en de suprematie van zijn one -party systeem.
De strakke controle over de informatiesfeer betekent dat het onwaarschijnlijk is dat het zijn barrières zal laten vallen voor Amerikaanse technologiebedrijven, bijvoorbeeld.
Maar er is een derde vraag en het is er een voor Amerika om te beantwoorden.
Gelooft de VS nog steeds in vrijhandel? Donald Trump suggereert vaak dat tarieven een goede zaak zijn, niet alleen als een middel tot een doel, maar als een doel op zichzelf.
Hij spreekt over het voordeel van een protectionistische barrière voor Amerika, om de binnenlandse investeringen te stimuleren, Amerikaanse bedrijven aan te moedigen om die buitenlandse toeleveringsketens thuis te brengen en belastinginkomsten te verhogen.
En als Beijing gelooft dat dit inderdaad het primaire doel van de tarieven is, kan het beslissen dat er toch niets is om te onderhandelen.
In plaats van het idee van economische samenwerking te verdedigen, kunnen ‘s werelds twee grootste superkrachten vastzitten in een gevecht voor winnaar-takes-allemaal economische suprematie.
Als dat zo is, zou dat echt een verbrijzeling van de oude consensus markeren, en een heel andere, mogelijk zeer gevaarlijke, toekomst.
