Wat doet Ravel met designerbaby’s? De spaakmakers van de serie spreekt veel aan, maar niet op de verbeelding
Wat heeft het Strijkkwartet Van Maurice Ravel Van Doen met designerbaby’s? Hoe relatief Broeders Van Arvo Pärt tot de katholieke jeugd van een misbruikt kind? En opent het Carnaval of Dieren Van Camille Saint-Saëns Zijn de deuren voor dierenrechten? Met andere woorden: laat de tijdloosheid van klassieke muziek worden gekoppeld aan onze huidige gebeurtenissen? De serie reist met die vraag Spraakmakers Volgende week door Nederland. De tweede serie begon in Musis Arnhem.
Ik ben sterk voor dergelijke concepten. Als kind uit een niet-muzikaal gezin bezocht ik voor het eerst op negentienjarige leeftijd een klassiek concert. Het opende een deur ergens binnen. Ik ken deze muziek niet, dacht ik, maar deze muziek kent me. Dus mijn ervaring is dat de klassieke traditie vandaag nog steeds veel te zeggen heeft, maar op een heel andere manier dan Spraakmakers voor mij.
Een schoolbenadering domineert in de drie teksten over designerbaby’s, katholieke jeugdherinneringen en dierenrechten. Dat begint vóór het concert wanneer twee zo -zo -called bezoekers praten over hun verwachtingen via een bandopname: een zwangere vrouw die wil luisteren en een man die haar aanspoort die muziek meer dan gezond is. Het zet de toon voor de show: de bezoeker krijgt alles uitgelegd, er wordt niets aan onze verbeelding overgelaten.
Diertoeersen
In het ‘aquarium’ daarvan Carnaval of Dieren Van Saint-Saëns zegt Ellen Ten Damme over de vis: “Alleen nu hoor ik het glas waaruit ze zijn.” Om door te gaan naar het publiek: “Misschien hoor je dat ook?” De teksten van de drie acteurs zitten vol met dergelijke moordenaars, die je nauwelijks meer tegenkomt in de uitvoeringen van kinderen.
Het Carnaval is het beste voor zichzelf Spraakmakers, Gedeeltelijk vanwege de losse en natuurlijke benadering van tien damme. Van de drie teksten is dit de meest vindingrijke en biedt de muziekruimte om te ademen. Hier en daar verschijnen er enkele leuke vondsten, hoewel de moraal van het verhaal is wat Obligate is. Maar de woorden ruiken tenminste voor een verhaal. En er is eigenlijk een interactie aan de gang tussen tien Damme en de Pianooso Scholtes & Janssens.
Ravel (Designer Babies) en Pärt (herinneringen aan een katholieke jeugd) raken daarentegen vast in een vorm van referentie. De muziek sneeuwt ook volledig. Vooral de verbindingen tussen ravels Strijkkwartet En knutselen aan menselijke genen is te kunstmatig, de verklaring, zodat scholen de innerlijke kracht van de noten volledig hebben.
Hetzelfde geldt voor het rust Broeders van Pärt. Acteur Lars Brinkman moet in het trauma kruipen van een katholieke homoseksuele jongere die is misbruikt door een spirituele. Maar de toegangscapaciteit – de naadloze verbinding tussen gevoel en muziek – wordt altijd ruw afgesneden door de droge analyses van Pärts -muziek. Misschien kan een goede dramaturge nog steeds helpen. Omdat in de huidige vorm spreekt Spraakmakers Veel, maar niet voor de verbeelding.
The Pianooso Scholtes & Janssens.
