Tokyo -stijl is een mengsel. We hebben punk, luxe, high fashion, Amerikaanse traditionele vintage en denim, en vervolgens Uniqlo en Muji – alles is hier gemengd. Het is hetzelfde als ons eten – zoals hoe we pasta mixen met natto (gefermenteerde sojabonen). Het klinkt misschien raar, maar het wordt echt goed.
Hoewel Japan meestal bekend staat om zijn herenkleding, hebben we de laatste tijd ook veel interessante ontwerpers van dameskleding gezien, zoals Viviano, Fetico, Harunobu Murata, Chika Kisada en Akiko Aoki. Het modeweekschema omvat meer sterke dameskleding dan ooit.
Momo Angela, straatstijlfotograaf bij Vogue Runway
Als je terugkijkt op Fruit En Harajuku -stijl in de vroege jaren 2000, het had zo’n sterke stootheid, omdat het zo ongewoon was en het zo nieuw was voor mensen. Maar tegenwoordig is het subtieler en eenvoudiger. We hebben niets dat ‘Japanse stijl’ op dezelfde manier definieert. Natuurlijk dragen veel mensen Yohji Yamamoto en Comme des Garçons, of Noir Kei Ninomiya, maar dan dragen veel mensen ook meer informele sportkleding en Adidas Sambas. Ik zie ook veel meisjes met een sneakers van gronden van Mikio Sakabe. Ik heb ze niet zoveel gezien in Europa, ik heb het gevoel dat ze een Tokyo -ding zijn.
Japan is ook goed in balans. Aziatische landen beginnen hun eigen lichaamsvormen te categoriseren (met iets dat het ‘skelettype’ wordt genoemd) – golfvorm, rechte vorm of natuurlijke vorm, en dit meer overwegen met hoe ze zich kleden. Het is hetzelfde met kleur, ze kiezen kleuren, afhankelijk van hun huidskleur en of ze bijvoorbeeld een blauwe basis of gele basis hebben. Het verschil in Japan is dat mensen niet proberen te kopiëren wat anderen dragen, ze worden geïnspireerd en converteren het vervolgens in hun eigen stijl. Het is meer gepersonaliseerd.
Yu Masui, modejournalist en consultant
