Wat is ‘normaal’? Na een school ruzie begint Zeno een gesprek met zijn twee vaders

Zeno is alleen thuis en barst van energie. Binnen de kortste keren heeft hij de woonkamer omgebouwd tot een schip, waarmee hij in zijn verbeelding naar Amerika wil varen. De scène wordt onderbroken door zijn twee vaders, die van school hebben gehoord dat Zeno tijdens de les naar huis ging. Langzaam in hun gesprek komt de aap uit de mouw: Zeno voelt zich niet thuis op school omdat hij met iedereen ‘vecht’ vanwege zijn konijn en oncontroleerbaarheid.

Net als in de verhuizing Dom In de nieuwe theatertekst van Casper Vandeputte staat het gesprek tussen volwassenen en kinderen centraal. De auteur weet hoe hij de emotionele onderstromen van kinderen in zijn dialogen als geen ander moet vangen. De kwetsbaarheid van zijn personages kan voortdurend worden gevoeld, maar ze zijn zelf gehard genoeg om niet alleen de volwassenen om hen heen te laten voorzien van goed ingezet advies.

Dat levert ook op Alleen lieve jongens Een fascinerende uitwisseling tussen kind en ouder. Zeno geeft zijn vaders de schuld omdat hij verantwoordelijk is voor ‘raar’: andere kinderen hebben ‘gewoon’ een vader en een moeder. Het gesprek richt zich bijvoorbeeld al snel op de vraag: wat is ‘normaal’ eigenlijk? En bovenal: hoe ga je ermee om als andere mensen je niet normaal vinden?

Outsiderschap

Dat zou kunnen leiden tot een te theoretische en moralistische discussie, maar dat is buiten Zeno. In de richting van Look de Bakker Piet Kooij speelt de jongen als een onvoorspelbare bundel van energie die niet met zijn lichaam weet – maar ook moeiteloos door de argumenten van zijn vaders porst. Als een vader zegt dat hij niet ‘gelooft’ in het onderscheid tussen jongens en meisjes, ontmantelt Zeno dat moeiteloos: hij kan dat vinden, maar helaas maken de meeste andere mensen dat onderscheid, en dan moet je er iets mee doen.

De uitwisseling tussen vaders en kind blijft bijvoorbeeld niet één weg verkeer: omdat ze worden geconfronteerd met Zeno’s buitenstaandership, zijn de diverse afweermechanismen van beide vaders ook het onderwerp van een gesprek. Waar de ene in toenemende mate zich aan de heteronormatieve buitenwereld conformeert en zich meer en meer is gaan gedragen, is de andere dichter bij zichzelf gebleven – maar heeft daarom meer uitsluiting ervaren. Coen Bril en Denzel Goudmijn maken zowel de persoonlijke worstelingen van hun personages als hun frustratie en liefde voor hun zoon tastbaar.

Het interessante van beide Dom wanneer Alleen lieve jongens Is dat echte toenadering tussen de personages alleen mogelijk wordt wanneer ze door een rollenspel naar anderen gaan. Op de vraag van Zeno speelt een van de vaders even een moeder, wat resulteert in een geestige zoektocht naar wat een moeder is. Een wederopbouw van een gevecht dat Zeno op school had, leidt ook tot wederzijds begrip. Op deze manier doen De Bakker en Vandeputte niet alleen een pleidooi voor een gelijkwaardig gesprek tussen ouders en kinderen, maar tonen de kracht van theater- en empathie -machine – voor zowel de personages als voor het publiek.

Om te delen





Mail de editors