In het donker beginnen tientallen kleine radio’s op te verlichten en hoor je het geluid en piepen van de ether gemengd met stemmen of muziek. When the light comes on, three women appear on the floor who imagine praise, goddess of foolishness (Jacobien Elffers), squeeze cat, goddess of madness (niki voter), and Thea, the goddess of the voice in your head that To tell you dat je niets waard bent (Milena Haverkamp). Achter hen drie als Clowns Painted Musicians: White Face met Red Mouth veeg naar de wangen. “Ik zit in alles”, zegt Lof. “Ik ben echt in iedereen.”
De show Loven Van het Leiden Music Theatre Company de Veenfabriek werd geïnspireerd door de klassieke satirische tekst van de Rotterdam -denker Erasmus, meer dan vijf eeuwen geleden. Dat wordt door Godin Thea weggelegd als “eigenlijk de eerste goede oudejaarsavondconferentie”, met “Pin Pricks to Power”.
Wat deze uitvoering wil zijn, is lange tijd onduidelijk. De drie praten met het publiek, soms samen, blijkbaar zonder een verbinding. Squeeze Cat praat over een paniekaanval, lof over haar grootmoeder. De muziek, met trombone, gitaar en drums, piept er altijd tussenin. En herhaaldelijk zijn er fragmenten van De soort Van de NAVO -baas Mark Rutte uit december over de dreiging van een oorlog en de noodzaak om ons voor te bereiden. Het is allemaal nogal willekeurig.
Gesleept en gebarsten en gebarsten
Gelukkig kun je kijken naar Jacobien Elffers, die prachtig staart. Ze laat haar tong uit haar mond hangen, trekt rare bekken, hopdans en strekt zich uit en strekt zich uit, alsof ze de hele uitvoering beschouwt als een gymnastiekoefening. Elfers toont nogmaals een van de meest interessante actrices in dit land.
Pas na een half uur, nadat de muzikanten de ruimte hebben gekregen voor een dun en zwevend stuk vol mooi slepend piepend en slijpen, waarin de ritmes dominanter worden, komt de show op. De godinnen haken erin, verklaren, over altijd alles nodig hebben, over niet geloven, maar dankbaar willen zijn voor alles. Maar er is geen ondersteuning, merken ze op. “Alleen chaos, dwaasheid.”
Die verklaring geeft richting. Vanaf dat moment komt dit op in Loven Als een Jet Black en Cynical Jar of Doom Thinking, in FreeJazz-stijl, met steeds terugkerende delen van Rutte’s onheilspellende en angstzaaimogelijke spraak als een anker en de muziek als een drijvende kracht. “Je weet het niet even”, zegt Lof, en na een lijst met alle oorlogen in de wereld: “Je vindt het verschrikkelijk dat het eraan gewend raakt. Maar het raakt eraan gewend.”
Absurde hooempapalied
Met een mengsel van ontslag en vastgezette plek wordt vastgesteld dat alle acties om het klimaat te redden zinloos zijn en dat zelfs paniek niet langer mogelijk is. Hoop is alleen ‘tegen beter oordeel’. De radioten lijken deel uit te maken van een noodpakket: voorbereiding op de naderende val. De stimulans om van koers te veranderen, loopt op een mooi absurde hookpapaal lied van Elffers. “Crazy. Doe me een plezier. Plaats een griezelers in uw grot. ”
De muziek geeft die dreiging behoorlijk vorm en vormt zijn eigen stem naast de sombere godinnen. In het tweede deel, nog eens 45 minuten, zal dit zijn Lof Nog steeds een pakkende ode aan de gekke man en zijn machteloze spartel. Iedereen die veel goodwill laat zien, zou zelfs kunnen zeggen dat het eerste deel nog steeds met terugwerkende kracht een functie had. Er is ook een geschikt slot: wanneer Elffers afgaat, gooit ze over haar schouder een laatste medelevende en toch lieve blik op het publiek. Ze overleeft alles, weet ze, maar we gaan.
