Door Franke van Hoeven··Gewijzigd:
RTL
Journaliste Franke blogt wekelijks over de avonturen van haar familie. Deze week blikt ze terug op de nieuwjaarsduik in haar eigen burgerlijke buitenwijk vorig jaar. “Waarom zijn er geen mensen?”
Het was januari, we hadden geen kater, de zon scheen, we keken uit naar een uitje. Naar het strand rijden om een officiële nieuwjaarsduik te zien was geen optie. Daarvoor was het al te laat. Opeens viel het mij op. Was er niet net een oudejaarsduik in onze middenklassewijk?
“Schiet op, als we met de auto gaan, zijn we nog op tijd”, zei ik tegen mijn man terwijl ik online de plaatselijke krant aan het doorbladeren was. We zwaaiden Puk (12) en Olle (10), die meer last hadden van een late avond dan wij, uit en vertrokken naar de haven.
“Waarom zijn er geen mensen?” vroeg ik. ‘Het werd overal aangekondigd, zelfs op de borden aan het begin van het dorp. Of zijn we te laat of zo?’ Manlief keek om zich heen. “Nee, ik denk dat ze dat nog moeten doen. Kijk maar, de band is nog aan het opbouwen.”
Geen publiek
Ik keek in de tent die voor de gelegenheid was opgezet. Er waren vijf grijsharige vrijwilligers die hun instrumenten uitpakten. ‘Nou, misschien moet het publiek dan toch maar komen,’ mompelde ik en speurde de haven af naar mensen in zwembroeken.
In het water was de reddingsbrigade bezig een lijn met ballen te bespannen. Blijkbaar moest de nieuwjaarsduik hier in de haven worden afgebakend tot een gebied van tien bij tien meter, van de ene trap naar de andere.
We wachtten tien, twintig minuten. ‘De wind is hier zo sterk, nietwaar?’ vroeg ik, terwijl ik mijn capuchon nog verder over mijn oren trok. Er was geen mooi weer meer. De zon was verdwenen, het regende zoals gewoonlijk. ‘Je zou nu dat water in moeten gaan,’ zei mijn man. “Het is echt koud, denk ik.”
De band begon te spelen. Een handjevol mensen kwam in badjassen de tent uit. “Laten we beginnen!” het schetterde door de luidsprekers, gevolgd door een luide pieptoon, waardoor we het ultieme moment misten. Voordat we het wisten sprongen vier tienerjongens, een moeder en een vader, in het ijskoude water. Eén keer knipperen en ze waren weer weg.
‘Was dit het??’
Ik keek naar een van de tieners. Hij was een jaar of zestien, schatte ik. Hij zag er heel strak uit, alsof die tien seconden in het koude water hem pijn hadden gedaan. Dat begreep ik maar al te goed en daarom gaf ik hem ter aanmoediging een duimpje omhoog. “Waar is de rest nu?” vroeg ik. De band speelde Happy New Year van Abba. Ik zag mensen weglopen.
“Wat? Was dit het?” vroeg ik? Hebben ze die tenten, de band en die duizenden oliebollen in dat kraampje opgezet voor zes waaghalzen? Van welke vier stoere jongens? Hoi? Dat bedoel je niet?
Ik geloofde het nog niet helemaal, maar het bleek toch waar. We bleven nog tien minuten op de kade, het publiek was vertrokken, de band pakte weer in. “Nou, volgend jaar blijven we gewoon ouderwets met een kater in bed liggen”, zei mijn man. En dat vond ik een heel goed plan.
Wil je geen aflevering missen van ‘Bij Ons Thuis’? Klik dan op de tag ‘Bij ons thuis’ en klik vervolgens op volgen
U heeft niet alle cookies geaccepteerd. Om deze inhoud te bekijken, moet u beschikken over deaanpassen.
