David O. Selznick was een veeleisende producer die pitches vaak onderbrak en vervolgens filmmakers pestte zodra hun films begonnen te draaien. Ik vraag me af hoe impresario’s uit zijn tijd – Selznick, Sam Goldwyn of Darryl F. Zanuck – zouden zijn omgegaan met de weerbarstige YouTubers, TikTokers, Instagrammers of superster-influencers die de huidige markt verdringen.
Of hoe ze zouden omgaan met gewaardeerde filmmakers zoals Alfonso CuarónWie zijn er vandaag de dag bezig hun vak opnieuw uit te vinden en te herstructureren, zodat het past bij de ecocentriciteit van Streamerville?
In een doolhof van memo’s vertelde Selznick aan George Cukor, destijds koning Vidor, dat ze niet de pit hadden om zich om te draaien. Weg met de wind tot een treffer. Zou hij Passthatpuss hebben opgedragen zijn act in orde te maken, of Todd Phillips om de deuntjes eruit te halen Joker 2?
Het komt er, denk ik, op neer dat de popcultuur naar een nieuw ritme is overgegaan en dat alleen sentimentalisten zich zorgen maken over het creatieve puin onderweg.
Cuarón’s verwarrende zevendelige serie met de titel Vrijwaring van Apple+ wakkert deze week het debat aan, nadat het evenzeer met lof als met twijfels werd begroet. Cuarón mobiliseerde een cast op speelfilmniveau (Cate Blanchett, Sacha Baron Cohen, Kevin Kline) om te schitteren in een met flashbacks beladen, met tableaus beladen serie die steeds op de rand van zijn ‘grote thema’ balanceert.
Centraal in het verhaal staat een documentairemaker (Blanchett) die een tragedie uit het verleden onderzoekt waarbij een jong verdrinkingsslachtoffer betrokken is. Het mysterie is complex, de seks grafisch en de motivaties verward door de mix van voice-overs. Voor sommige kijkers werd het verhaal meer tautoloog dan strak.
Een criticus suggereerde dat het publiek de show van Cuarón ervaart zoals een Dostojevski-klas op de universiteit, ondersteund door zowel karakternotities als CliffsNotes. Nog steeds, Vrijwaring een zeer ervaren succesvolle première op het filmfestival van Venetiësterk overleven elke hint van een streamerstigma.
De films van Cuarón hebben dankzij rauwe komedies als En je moeder ook of het opleggen van persoonlijke drama’s zoals Roma. Hij heeft onderweg ook vijf Oscars gewonnen en kreeg applaus van critici met zijn doordachte analyses van de Amerikaanse en Mexicaanse cinema.
Hij lijkt dus een waarschijnlijke kandidaat om de kloof te overbruggen tussen de verschillende auteursgenres die nu strijden om authenticiteit. Maar zouden Cuarón of zijn tijdgenoten de creatieve tirannie van het Selznick-Goldwyn-Zanuck-tijdperk hebben overleefd?
Als hij voor Selznick werkte, zou Cuarón dag na dag zijn aangevallen met memo’s (geen teksten) over verhaal en uitvoering. Selznick had drie fulltime secretarissen in dienst om zijn openbaringen te verspreiden onder cast-, crew- en studiomedewerkers.
Tijdens de productie van Een afscheid van de wapens in 1947 twijfelde Selznick over het tempo van regisseur Charles Vidor (Vidor stopte), de Italiaanse sigaretten van Vittorio De Sica (hij gooide ze), het script van Ben Hecht (hij herschreef het), het haar van Rock Hudson (hij knipte het) en het optreden van Jennifer Jones (hij trouwde met haar).
David O. Selznick op locatie in Italië in 1957 voor ‘A Farewell to Arms’
Everett
Selznick schokte zijn bemanning door zich ooit te verontschuldigen bij koning Vidor (geen familielid van Charles) omdat hij in zijn oor had gefluisterd terwijl hij een liefdesscène regisseerde. De producer volgde een dag later met een memo waarin hij zijn ster bekritiseerde omdat hij de pap in een ontbijtscène te veel roerde. Op Weg met de windSelznick verving George Cukor door Victor Fleming en vervolgens door Sam Wood (blijkbaar had hij geen Vidors meer).
Gezien hun temperament is het moeilijk voor te stellen dat deze heerszuchtige impresario’s zouden kunnen omgaan met de ritmes of persoonlijkheden van de snelle makers van vandaag. Alfonso Cuarón zou zeker in opstand zijn gekomen tegen hun dictaten – of zelfs maar een hint daarvan.
Aan de andere kant wisten de producenten van de oude lijn hoe ze de klassieke romans van Dickens of Steinbeck konden aanboren om geweldige verhalen met legendarische sterren te bedenken. Het waren films die een groot publiek trokken en nooit om een ‘disclaimer’ eisten.
En nu staan jongere filmmakers als Emerald Fennell en Margot Robbie klaar om een nieuw perspectief op de klassieker te brengen. Wuthering Hoogten – opnieuw vrij van de eisen en dictaten van een vorige generatie producerende tsaren.
De Selznicks, Goldwyns en Zanucks hadden ongetwijfeld graag meegedaan. De memo’s zouden vliegen.
