Kemeche -speler Emine Bostanci besloot van de ene op de andere dag: ik ga niet meer timide zijn
Een klein bedrag – ongeveer een maand Nederlandse kamerhuur – en een vliegticket terug. Meer kon haar niet de ouders van de Turkse Emine Bostanci (29) geven toen ze besloot om acht jaar geleden naar Nederland te gaan voor een meester bij het conservatorium van Rotterdam. En dat terwijl ze al zo succesvol was in Istanbul; Haar leraar kon haar niets meer leren en de Universiteit van Istanbul bood haar een volledige baan als muziekprofessor. Toch had een optreden in Venetië haar overtuigd: het Europese publiek was zo positief en welwillend geweest. Dus open voor nieuwe muzikale gemengde vormen.
Ze vertelt het op een mistige januari -dag in Amsterdam; Geen dag om naar Nederland te verhuizen. En toch is ze nu, nu genationaliseerd en goed, heel gelukkig.
Bostanci speelt Kemenche, een stringinstrument, familie van de viool, daarom kun je haar 31 januari horen tijdens de nacht van de viool in Utrecht. De Kemenche is kleiner, heeft drie snaren en wordt op de knie gespeeld. In plaats van de snaren met je vingertoppen op de goede toonhoogte te drukken, duwt een speler zijn nagels zijwaarts tegen de snaar, wat resulteert in een uniek geluid. “Mijn vader is een religieuze man die me altijd heeft verteld dat onze zintuigen hebben gezien, gehoord, gerookt, het goddelijke vóór de geboorte heeft gehoord. Volgens hem is het bedoeld in het leven om dat goddelijke weer te vinden. Toen ik een kemenche hoorde bij de Leeftijd van vijftien, ik dacht ‘als er een goddelijk geluid is, dit moet het dichtst in de buurt komen’. kon haar repertoire (de omgeving van) Turkije voornamelijk leren.
Obscure potten
Na verloop van tijd begon ze verrast te worden over het assortiment ‘World Music’ in concertzalen. “Ik zag bijvoorbeeld een Turkse en een Spaanse muzikant op een podium dat beide hun eigen culturele ding doen. Dat zie je veel: doe het samen. Het is het gekauwde idee van ‘Oost ontmoet west. ‘Stop kerel, we hebben elkaar eerder ontmoet, weet je. Je hebt niets om elkaar te blijven ontmoeten. Je moet ook willen communiceren. Maar dat is niet mogelijk als u alleen uw eigen taal spreekt. “En dus studeerde ze na haar studies verder Western Jazz en Classical, en richtte het Dareyn Ensemble op: een vlag waaronder ze muzikanten per project zet, om de communicatie op gang te brengen.”
Hiervoor moet Bostanci naast een goede muzikant een ambitieuze ondernemer worden. “De eerste jaren hier was ik timide. Ik stond thuis te wachten tot ik werd ontdekt. Als iemand zichzelf voorstelde, durfde ik alleen maar mijn voornaam te prinelen. Dat werkte natuurlijk niet.” Dus besloot ze min of meer uit De ene dag voor de volgende, dat ze assertief zou worden. “Dus ging ik naar concerten, muziekbeurzen en netwerkplaatsen waar ik mezelf aan iedereen voorstelde.” Ze onderzocht precies hoe de haas in Nederland loopt. “Ik ken veel mensen die hier al twintig jaar muziek maken, maar hebben geen idee welke subsidies je kunt aanvragen, hoe je een tour kunt produceren en hoe je programmeurs bereikt. Hoewel je met een goed plan echt veel in Nederland kunt doen . heeft ook een plan ingediend bij deze of die obscure pot? “Dan is het antwoord altijd nee. ”
Persoonlijk doctoraat
In de tussentijd is ze afgestudeerd met de hoogste figuur in Rotterdam en werkt ze aan een zeer persoonlijke doctoraat aan de Universiteit van Amsterdam. Daarin zet ze haar eigen spel en die van twee andere hedendaagse Kemench-spelers in lijn met twee Turkse groten, Tanburî Cemil Bey (1873-1916) en Ihsan Özgen (1942-2021). “Cemil Bey was een radicale innovator van de Ottomaanse muziekpraktijk, in zijn tijd verworven door tradities, maar precies de onschendbare heilige van de hedendaagse conservatieve Turkse muzikanten. Ik vind dat interessant, omdat die mensen belangrijk zijn omdat de muziek van Cemil Bey niet sterft Uit, maar tegelijkertijd leerde Cemil Bey ons die traditie ontwikkelen. Jazz on Cences. Ik onderzoek nu hoe de derde generatie sinds Cemil Bey, waar ik val onder de herfst, ontwikkelt. “Bostanci is bijvoorbeeld de eerste Kemenche -speler die uitvindt met de hulp van een fysiotherapeut dat de traditionele manier van spelen volkomen ongezond is voor spieren en pezen. “Niemand heeft daar nog last van gehad, omdat het spelen van meer dan twee uur per dag ongebruikelijk is. Maar de muziek die componisten nu voor mij schrijven, strekken alle grenzen uit; ze hebben nog veel meer onderzoeksuren nodig. Ik kwam erachter dat ik mijn niet zou moeten krommen Pols, maar moet het recht houden.
Wetenschappelijk onderzoek doen, studenten onderwijzen, nieuwe speelmethoden ontwikkelen; En dat terwijl de uitnodigingen voor concerten en de JAS over ideeën de afgelopen maanden vliegen. Aan het einde van dit jaar zijn uitvoeringen met Zero Dance Theatre en met het nieuwe Europese ensemble gepland, werkt ze aan een project voor het Opera Forward Festival van de National Opera en er is een compositie -opdracht van novembermuziek.
Maar bovenal is ze trots op haar nieuwe Dareyn-project: met het productiehuis van de MuziekgeBouw in Amsterdam, maakt ze een optreden over muziekverzamelaars zoals de Duits-Nederlandse diplomaat Levinus Warner voor november, die Ottomaanse en Perzische muziek verzamelde in de Zeventiende eeuw. “We gaan Europese, Ottomaanse en Perzische muziek spelen uit Warner’s Diaries. Maar het echt opwindende deel wordt de soundscape waarin we die muziek zullen spelen: tegenwoordig is het technisch mogelijk om een akoestische omgeving na te bootsen met computerbekeningen. Bijvoorbeeld van de Hagia Sophia Moskee en de Topkapipaleis. We gaan ervoor zorgen dat het muziekgebouw klinkt alsof Warner de muziek heeft gehoord.
