De film ‘Babygirl’ van Halina Reijn nodigt uit tot een serieus gesprek over botox
Nadat Nicole Kidmans personage Romy in Babymeisje Botox heeft laten inspuiten, gromt haar tienerdochter dat ze op een dode vis lijkt. De scène wordt regelmatig uitgelicht in recensies, naast talloze momenten van Kidmans acteerwerk die terecht als ‘onbevreesd’ worden bestempeld. Bijvoorbeeld als ze masturbeert tijdens ‘papaporno’ of op handen en knieën een snoepje eet uit de hand van haar jonge stagiaire. Romy is een uiterst succesvolle directeur van een Amazon-achtig bedrijf die een affaire begint met een jongere ondergeschikte die haar domineert tijdens de seks, iets waar ze stiekem naar verlangt. Kidman won op het Filmfestival van Venetië de Coppa Volpi voor beste actrice en kreeg vorige week een Golden Globe-nominatie: de weg naar een Oscar-nominatie ligt wijd open. Behoorlijk indrukwekkend voor een “dode vis”.
Regisseur Halina Reijn set De New Yorker dat het botox-moment de nadruk legt op Romy’s pogingen tot “zelfoptimalisatie”. Zoals alles in de film, met humor. Het fragment is uiteraard ook grappig omdat het impliciet iets over Kidman zelf suggereert. Ze vertoont al tientallen jaren nauwelijks tekenen van veroudering, maar ze ontkent resoluut dat ze – afgezien van een kortstondig experiment met botox – meer dan voldoende slaap en zonnebrandcrème nodig heeft.
De Nederlandse Reijn is tijdens haar acteerperiode altijd open geweest over botoxgebruik. Zou haar film een nieuw botox-gesprek in Hollywood kunnen op gang brengen? Over hoe je als acteur emoties overbrengt als je er ‘als een dode vis’ uitziet? Ik hoop het.
Lees ook
Halina Reijn over haar première op het Filmfestival van Venetië: ‘Waarom wilde ik in vredesnaam een film maken?’
/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/09/03153405/data121126642-9d6183.jpg)
Voor serieuzere Amerikaanse filmmedia lijkt het ‘not done’ om de effecten van het sleutelen aan het uiterlijk van acteurs ter sprake te brengen. Recensies van Netflix-romkom Een familieaangelegenheid Eerder dit jaar zeiden ze bijvoorbeeld geen woord over hoe Zac Efron plotseling een Richard Gere-achtige kaaklijn had. Maar door het onderwerp over te laten aan tabloids en sociale media, die gretig speculeren over wie wat heeft gedaan, gaat het gesprek niet verder dan morele oordelen. (Efron legde zijn plotselinge kaakval tijdens het filmen van de film uit als de nasleep van een gebroken kaak jaren eerder.)
Persoonlijk zou ik het interessant vinden om een gesprek tussen regisseurs en acteurs te lezen dat dieper gaat dan schaamte en grinniken. Dat gaat over hoe botox, fillers en andere procedures het acteren beïnvloeden. Dit jaar werden talloze prestigieuze filmprojecten gedragen door iets oudere vrouwelijke acteurs: een mooie trend. Maar was dat ook de reden dat ik me vaak afvroeg waarom ik zo weinig voelde bij sommige dramatische scènes? Wij zijn als mens getraind om minimale uitingen en microbewegingen bij anderen waar te nemen en je voelt het bewust of onbewust als er iets niet honderd procent klopt. Soms was het ‘griezelige’ gevoel dat ik bij een gezicht kreeg een meerwaarde, zoals bij De stofwaar ik onmiddellijk geloofde dat het personage van Demi Moore gewoon een onbekende substantie zou injecteren om zichzelf te verjongen. Of bij Babymeisjewaar Kidmans ‘serene gezicht’ past bij haar karakter, die een pantser heeft opgebouwd tussen zichzelf en de buitenwereld. Maar met de 53-jarige stervende Maria Callas in biopic Mariadie begin volgend jaar uitkomt, leidde het gebrek aan patina op het gezicht van de 49-jarige Angelina Jolie mij af.
Een van mijn persoonlijke helden, Olivia Colman, zegt dat ze van Botox houdt, maar zei ooit dat ze het nooit vlak voor een filmproject gebruikte. Ik zou haar graag over het onderwerp horen praten met Kidman en Reijn. Met humor uiteraard, maar dat kunnen deze vrouwen wel.
