Een goede goochelaar, als je er goed over nadenkt, biedt zijn publiek een fantasie over controle. Als je eenvoudig dingen kunt oproepen en het weer kunt laten verdwijnen, en de natuurwetten kunnen ook op andere manieren tarten, ben je tot op zekere hoogte immuun voor de tragedies van het leven: de pijn van het verlies, bijvoorbeeld, of de sleur van voorspelbaarheid.
De makers van De grootste magische show, De nieuwe jeugdtheatervoorstelling van de Toneelmakerij heeft dat begrepen. In een typisch goochelaar decor – een soort oude -gemodificeerde kermisattractie met gele gordijnen en geschilderde muren – verwelkomt de jonge Domingo (José Montoya) ons in het spektakel dat hij en zijn kleine broer Caspaar (Serge Hogenbirk) voor ons in petto hebben. Na de eerste trucs is er binnenkort een diepere tragedie onder de show. De vader van het gezin is vertrokken, de moeder is vaak ‘verdrietig’ en de middelste broer Thomas stierf kort na de geboorte – of, zoals de broers werden verteld: verdwenen.
Al snel krijg je het gevoel dat het fanatisme waarmee Domingo met name goochelaars benadert, een manier is om dat verdriet te grip krijgen. Zijn controle -drift richt zich ook op zijn jongere broer, die hij stevig regisseert en van wie hij geen fouten tolereert. Montoya en Hogenbirk Sharp en nauwkeurig de dynamiek van Bravoure en Machtsstrijn en de onderliggende kwetsbaarheid van de kinderen neergezet, dus je voelt je al snel bij hen. De goocheltrucs zelf dragen ook bij aan het verhaal in de richting van Paul Knieriem: ze zijn gewoon goed genoeg om je het beeld te geven dat de kinderen er ijverig op hebben geoefend.
Als Domingo Caspaar per ongeluk de plaats gebruikt waar alles wat verdwijnt eindigt, drijft de show een magisch realistische laag. Natuurlijk komt Caspaar naast een verloren sok en spaghetti -lepel ook tegen Thomas tegen. Gelukkig presenteren de makers hier geen ongelooflijk gelukkig einde met een ontroerende reünie tussen de drie broers, maar ze kiezen voor een bitterzoete plotwending die de onhandelbare relatie tussen Domingo en Caspaar intact laat. Het produceert een schurende nieuwste scène, die eerder aan klassieke donkere jeugdfilms herinnert in termen van toon Tijdbandieten in Het donkere kristal Vervolgens naar de geruststellende terugkeer van de veilige realiteit die je vaak tegenkomt in het jeugdtheater.
Die originele beurt maakt de makers echter een probleem: hoe maak je er een einde aan? Ze komen er niet volledig uit en lost het op door uit hun rol te vallen en het publiek onmiddellijk enkele filosofische gedachten te geven. Gelukkig zou het het plezier niet te veel moeten afdrukken: na applaus grijpen de kinderen in het publiek de kans om gewoon rond te gaan in het decor, en dus om te beperken hoe al die toespraak wordt samengesteld. De noodzaak om grip op de realiteit te krijgen is ook universeel op de leeftijd van zes.
